Συνεχίζεις λοιπόν αυτό που ονομάζεται ζωή! Οι ημέρες κυλούν κι εσύ στο ταξίδι σου, εσύ στο δρόμο σου, εσύ στα βάρη σου. 

Κι ο χρόνος φεύγει κυλά! Σε δουλειά, σε πρέπει, σε έχω τόσο καλά προγραμματισμένα, τόσο βολικά για όλους, μα μέσα σου κραυγάζεις. 

Οι άνθρωποι που νιώθουν χαρά και την εκφράζουν, για τους άλλους είναι προβληματικοί και δέχονται ψυχολογική βία για να το σταματήσουν! Νιώθουν μειονεκτικότητα εκείνοι που δεν χαμογελούν. Νομίζουν πως αν εκφράσουν τα συναισθήματά τους κινδυνεύουν! Νιώθουν ευάλωτοι και ουσιαστικά οι ίδιοι συντηρούν την κατάσταση της μιζέριας, διώχνοντας το χαμόγελο από τα χείλη τους. Μόνο έτσι τραβούν την προσοχή των γύρω τους. Μόνο με το να τους λυπούνται! 

Μου αξίζει η πίεση, η απουσία, η μελαγχολία, η μοναξιά; 
Μου αξίζει να θέλω ζωή μακριά από την ζωή;

Πώς σωπαίνεις στον θάνατο, πώς κοιτάζεις την ζωή; 
Δάκρυ δεν στάζει, δάκρυ φιμώνει την πίκρα, τα γιατί, τα γαμώτο και προχωράς, προχωράς! Εσύ πρέπει να ζήσεις! Θες; 

Πόσο πλήρης ένιωθε για να μην κρατά καμία άσχημη ανάμνηση; Πώς γίνεται να μην είσαι πλάι σε κάποιον και να μιλάς σαν  να στέκεται δίπλα σου με αιώνια παραδομένα δεσμά; 

Κάθε πόνος είναι μια δοκιμασία που χωρίς να τη ζητήσεις, σου αλλάζει τα σχέδια και πολλές φορές τελείως τη ροή της ζωής σου!

Ξαφνικά, αισθάνθηκα μια μοναξιά που την είχα αφήσει πολύ πίσω μου ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Η συνειδητή μοναχικότητά μου είχε κάνει φτερά!

Τι να ευχηθώ για το νέο χρόνο που να μπορεί να γίνει πράξη, με λίγη θέληση και λίγη τόλμη, χωρίς φανφάρες και λόγια που τα λες για να βγεις από την υποχρέωση;

Όταν πετάς πράγματα και ανθρώπους που έμοιαζαν σημαντικοί στην ζωή σου μα αποδείχθηκαν ψεύτικοι, ξεφορτώνεσαι το σκοτεινό της ψυχή σου. Ξεριζώνεις τα σπλάχνα σου ένα ένα κι όσο πονάς τόσο εσύ συνεχίζεις! 

Με αυτόν τον τρόπο, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, μας μιλούν για αιώνες! Δεν μας έχουν εγκαταλείψει ποτέ! Είναι ένας  πανούργος και πολυμήχανος τρόπος, αφού κανείς δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα, να ακυρώσει γλώσσα κι όλες τις επιστήμες και τέχνες μαζί!