Μοιραστείτε το άρθρο!

Ταξιδεύοντας η ζωή σου απομακρύνεται από την ασφάλειά της. Βγαίνεις από τους κανόνες της καθημερινότητάς σου. Όσο καλά και να προγραμματίσεις ένα ταξίδι, φανερώνεται εκείνο το κάτι που θα σε ξεβολέψει. Εκείνο το κάτι που θα σου δείξει πως η ζωή δεν εξαρτάται από τα “να κάνω” της ημέρας στο ημερολόγιό σου.

Η ζωή ξεπερνά κάθε μέρα τα χθεσινά όριά της…

Προχωρά την κάθε στιγμή χωρίς απτά στοιχεία. Ό,τι και να συμβεί υπάρχεις, αναπνέεις, είσαι εκεί! Μόνον ο θάνατος μπορεί να διακόψει αυτήν τη συνέχεια αλλά ακόμη και αυτό αίρεται!

Τα ταξίδια ξεκινούν με έναν σκοπό. Άλλοτε έχουν πρόσωπο άλλοτε σχήμα κι άλλοτε εκείνο το άδειο που προσμένεις να γεμίσει με κάτι. Δεν γεμίζει πάντοτε από εσένα. Γεμίζει χωρίς να το ζητήσεις!

Είναι το χρώμα του ουρανού που διεισδύει ανάμεσα στα χιλιόμετρα. Εκείνες οι ακτίδες που αγγίζουν το μάγουλο και κατεβάζεις την ηλιοπροστασία για να μπορείς να συνεχίσεις στη διαδρομή σου. Χαμογελάς. Είσαι εκεί.Τα κατάφερες!

Είναι τα δέντρα που σπρώχνουν τις ρίζες τους επάνω από το χώμα, σα να θέλουν να γεννήσουν τις νύμφες που θα γίνουν στις κουφάλες τους οι προστάτιδες της φυλής τους. Μια προσευχή για ετούτη τη γέννα και μια ευχή, τίποτα και κανείς να μην καταστρέψει τον κύκλο της γένεσης.

Όσο η φύση γεννά, έχουμε ελπίδα, αγωνιζόμαστε για τη ζωή.

Η αλήθεια είναι φανερή σε όλους…

Είναι τα νερά που δε σιωπούν στα ταξίδια. Χάνουν τη διαδρομή τους στη δύναμη του ήλιου κι ανασταίνονται από τη δροσιά της νύχτας. Εσύ θεατής, σε αυτόν το χάρτη ποτέ δεν θα καταφέρεις να χαράξεις τις δικές σου διαδρομές.

Τα νερά ορμητικά κυλούν σε μιαν άξαφνη μπόρα. Είχες δει τον καιρό, μέρες, τον σιγούρευες κι είπες “θα πάω”! Βρέθηκες μισοβρεγμένος κάτω από ένα υπόστεγο, μια γέφυρα, ένα μοναχικό μπαλκόνι να μετράς σταγόνες και να παίρνεις επιτέλους απόφαση ότι δεν μπορείς να τα προβλέψεις όλα στη ζωή σου!

Άσε κάτι και σε εκείνη άλλωστε, ότι είναι να γίνει γίνεται!

Είναι εκείνο το ανάγλυφο στον πεσμένο από τα χρόνια κίονα. Περνάς κρυφά, να μη σε δει ο φύλακας, τα δάκτυλά σου από τις αύλακες. Ακουμπάς το παρελθόν, μοιάζουν με φλέβες που δεν τις νίκησε ο θάνατος! Ζωντανές σμιλεύουν το δρόμο της μοναδικής αλήθειας…

Η απεραντοσύνη είναι στην ψυχή, όχι στην ύλη.

Είναι το χώμα που μυρίζει αρώματα θάμνων, δέντρων, λουλουδιών. Ο αέρας αργά κι επίμονα αλλάζει το τοπίο. Ποτέ δεν είναι ίδιο μα οι άνθρωποι έπαψαν να παρατηρούν.

Οι μέλισσες διαιωνίζουν τη ζωή, οι άνθρωποι διαιωνίζουν το θάνατο.

Σκέψεις, ξαπλωμένος επάνω στο χώμα, χαϊδεύοντας την καυτή γη, παλεύοντας τα μάτια σου να αναμετρηθούν με του ήλιου το δυνατό φως. Μα στάσου! Δεν είναι η δύναμή του η αδυναμία σου, είναι που ετούτος γεννήθηκε ήλιος κι εσύ άνθρωπος.

Αγωνίζεσαι να μοιάσεις σε αυτήν την καθαρότητα!

Είναι της αρμύρας το λευκό επάνω στην άμμο. Πάγωσε γιατί η θάλασσα αρνήθηκε να τη δεχτεί πίσω κοντά της. Ανήκει και στη γη, ανήκει και στο νερό. Η διττή της μοίρα πότε ελεύθερη, αόρατη να ταξιδεύει και πότε να αρπάζεται από τον πιο απόκρημνο βράχο για να αγναντέψει από ψηλά την απεραντοσύνη της θάλασσας.

Η πιο δύσκολη στιγμή σε ένα ταξίδι δεν είναι να χάσεις το δρόμο! Δεν είναι να φτάσεις σε ένα αδιέξοδο και να πρέπει να γυρίσεις πίσω. Ένας μελισσοκόμος ή ένας πυροσβέστης αν βρεθούν στο δρόμο σου, θα σου φτιάξουν μονοπάτι. Το πιο περίεργο, το πιο άγριο, όμως, σίγουρα θα φτάσεις εκεί για όπου ξεκίνησες!

Η πιο δύσκολη στιγμή σε ένα ταξίδι είναι ο γυρισμός. Δεν ξέρεις τι θέλεις να αφήσεις εκεί, επειδή νιώθεις πως ανήκει εκεί και τι θέλεις να αφήσεις μέσα σου, επειδή έχει κάτι από εσένα. Έναν ήχο, μια αίσθηση, ένα αναπάντητο ερώτημα.

Είναι κι εκείνα που καρφώθηκαν βαθιά μέσα σου χωρίς να τα καλέσεις. Αν προσπαθήσεις να τα αφαιρέσεις θα πληγωθείς, αν τα αφήσεις εκεί καρφωμένα θα γίνουν ένα με εσένα.

Αφομοιώνονται τα δάση, οι θάλασσες, τα μνημεία, τα σοκάκια, τα δειλινά, οι ανατολές; Μπορείς να μοιάσεις στης νύχτας την άγρια σιωπή σε έναν τόπο μακρινό χωρίς τα φώτα της πόλης; Μπορείς να μοιάσεις στο πέταγμα του γλάρου που ακολούθησε το πλοίο σου; Στο δελφίνι που έπαιζε με τα κύματα κι εσύ γελούσες, γελούσες με την ψυχή σου! Μπορείς να μοιάσεις στο χρόνο πλάι σε ετούτες τις στιγμές; Εσύ και ένα άγνωστο που αποκαλύπτεται σε κάθε σου βήμα.

Τα ταξίδια ξεκινούν με έναν σκοπό. Άλλοτε έχουν πρόσωπο άλλοτε σχήμα κι άλλοτε το αντίο που δεν έφτασε η μία του φορά…

…ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

Μοιραστείτε το άρθρο!