Μοιραστείτε το άρθρο!

Η επιστροφή ήταν βαριά και ανάλαφρη συνάμα. Οριοθετούσαν τους πόθους τους, τα όνειρά τους, τα συντρίμμια τους.

Πώς να φοβερίσεις το χρόνο να παλέψει με το φόβο να μην ηττηθείς ξανά;

Γονατίζεις. Δεν σου έμεινε τίποτα παρά μόνο μια ξεχασμένη προσευχή κρυμμένη στην τελευταία ελπίδα του κόσμου σου. Ο κόσμος σου δεν υπάρχει πια, τι να την κάνεις την ελπίδα; Το κλάμα ακούγεται, βουβός λυγμός, μοναχικός δρόμος. Μια αέναη παύση δεν σταματά να κυλά μέσα τους. Απουσία…

Έτσι ήτανε πάντα οι ζωές τους. Από την κόλαση στον παράδεισο. Στα δυο άκρα κι εκείνοι απεγνωσμένα να αναζητούν το μηδέν άγαν σε μια διαδρομή χωρίς όρια και πώς να βρεις ομφάλιο λώρο; Δεν ορίστηκε αρχή και τέλος γιατί ετούτη η αγάπη δεν ξεκίνησε ποτέ κι έτσι δεν θα τελείωνε ποτέ. Υπήρχε μέσα τους μνήμη αρχέγονη, έθρεφε τα κύτταρα προσμονή, γιαυτό και κανείς δεν τη χωρίζει, ούτε ο θάνατος. Κιας ήρθε νωρίτερα από ότι τον περίμεναν.

Κι έτσι μαζί και μόνοι συνέχισαν τις ζωές τους. Να θες να αγγιχτούν οι ψυχές, να θες να αγγιχτούν όσα τους στέρησε η ζωή μα πώς να στο πω; Το όχι είναι πιο απλό από το ναι. Σαν της αυγής τα χρώματα που για λίγο ομορφαίνουν τα μάτια. Ύστερα ένα “ψηλά”, ένας ήλιος γνώριμος να μοιάζει ξένος από το χρώμα του μαζί της αυγής, λάμπει προβάλλοντας επιδεικτικά τα σκοτάδια τους. Ο ένας γελά, ο άλλος κλαίει. Ο ένας πονά βουβά, ο άλλος αφήνεται να πονά.

Οι εχθροί έγιναν φίλοι και οι φίλοι εχθροί. Κάποιοι παρέμειναν στο περίπου, να θυμίζουν το συμβιβασμό που κανείς τους δεν αποτίναξε από επάνω του.

Δεν σας έμεινε τίποτα, παρά μόνο μια ξεχασμένη προσευχή κρυμμένη στην τελευταία ελπίδα του κόσμου που μόλις τον σκοτώσατε. Ο θάνατος ήρθε νωρίτερα από ότι τον περιμένατε.

Περίπου ζωντανός περίπου νεκρός, μια μοίρα με κοινή συνισταμένη το θάνατο. Μία επιστροφή βαριά κι ανάλαφρη συνάμα. Εκεί που φεύγει η ψυχή λεύτερη εκεί που το σώμα νεκρό κείτεται.

Μοιραστείτε το άρθρο!