Μοιραστείτε το άρθρο!

Δεν αντέχεις άλλες φωνές, άλλες διαπιστώσεις, άλλες επικρίσεις. Θες να μείνεις μακριά από όλους. Δεν θες να εξηγείς γιατί όταν το κάνεις μόνο εσύ φταις! Εσύ δεν έχεις εξηγήσει σωστά, εσύ δεν έχεις καταλάβει, εσύ οδήγησες σε αυτό το “εκεί”. Να σωπάσουν οι φωνές, να αναπνεύσεις και μόνο, γιατί δε ζει πια.

Το μόνο που θες είναι σιωπή. Αυτή τη σιωπή που δεν αισθάνεσαι την ανάγκη να πεις τίποτε, όχι επειδή δεν υπάρχει κάτι να πεις αλλά επειδή ο άλλος αρκεί να σε κοιτάξει στα μάτια για να σου μιλήσει. Το μόνο που θες είναι εκείνη τη σιωπή που θα τη νιώσει εκείνος που μοιράστηκε μόνο αλήθειες πλάι σου.

Πορεύεσαι ακόμη με την ψευδαίσθηση πως ο κόσμος είναι υπέροχος, όμορφος μα δεν είναι. Όλες οι καταστάσεις γύρω σου έχουν θόρυβο. Από κάποιες όμως δεν αντέχεις ούτε τους ψιθύρους γιατί δεν πίστεψες ποτέ πως θα τους χρειαστούν.

Προχωράς με βήμα αργό μα μέσα σου θες να τρέξεις να φύγεις μακριά. Καθυστερείς την ζωή σου, την κρατάς πίσω. Δεν θες κάτι καινούργιο, θες μόνο να προσπαθήσεις γιαυτό που έχεις, να πατήσεις γερά να μην πέσεις, να μην λυγίσεις.

Ακούς την φωνή σου να παραμιλά..
“Πού είσαι φως τώρα που σε χρειάζομαι!
Πού ήσουν να φωτίσεις την ψυχή εκείνου και κάθε εκείνου που σε πλήγωνε κλείνοντας τα μάτια του στον δικό σου πόνο;”

Άραγε πόσα λάθη μπορούν να χωρέσουν στην απόγνωση; Πόσα να σβήσει το κουράγιο σου να σε πάει παρακάτω και πόση μοναξιά χωρά ένα βλέμμα δίχως αγάπη;
Τώρα πλέον τα βράδια κάνεις πως κοιμάσαι μα η αλήθεια είναι πως μόνο προσποιείσαι.

Πάλι μόνος στην σιωπή με το αίσθημα της εγκατάλειψης στο σώμα, στην ψυχή και το μυαλό σου. Πάλι εδώ να καταναλώνεις αλήθειες, λίγο πριν οι μέρες σου αρχινίσουν να χαράζουν στο φεγγάρι μακριά από τον ήλιο τους…

Μοιραστείτε το άρθρο!