Μονόλογος

— Βάλε με στην κουβέντα του μονολόγού σου να γίνουν οι λέξεις χρώμα να ανατείλει ο ήλιος της καρδιάς μου. Κι όλος ο κόσμος να γενεί το σήμερα που θα αντικρίζουνε οι δρόμοι που θα χαραχτούν για εμάς. Κι οι θάλασσες να κάνουν άκρη για την ανείπωτη ομορφιά που κανείς δεν μπόρεσε να την ταξιδέψει ακόμη .

Μια χαραγή ο χρόνος τα μάτια σου όπως με κοιτούν, γαληνεύουν την αντάρα της ψυχής μου. Της μιλούνε της σιγής τραγούδια, της φωνάζουν πιο δυνατά να μ’ αγαπάς γιατί τα αστέρια δε χώρεσαν πιο δυνατά τον ήχο πάρα το φως. Εκείνο το φως που κατοικεί εκεί που αρχινά η στοργή σου.

— Μα δεν είναι για εμένα η στοργή σου!

Γιαυτό δεν σε βάζω στην κουβέντα του μονόλογου ετούτου. Δεν θέλω να με ακούσεις να φωνάζω μείνε! Αγαπάς μόνος; Καμώνεται μοιρασιά στο μόνος;

Κατέβασα το βλέμμα μου όταν έφευγες. Δεν ήθελα να δεις τα μάτια μου. Στον ένα τα δάκρυα είναι πιο βαριά, κάνουν θόρυβο. Το φως το πλημμυρίζει το σκοτάδι και η νύχτα μοιράζει άδειες αγκαλιές και θαλασσινά χείλη, όχι μαζί!

Εκείνος που αγαπά δε φυλακίζει! Δεν κρατιέται πάνω στον άλλον να γδέρνει τη φυγή του. Σβήνει τα δάκρυα και του χαμογελά! Τον αγαπά ακόμη πιο πολύ ευτυχισμένο! Του θυμίζει πότε πότε την αγάπη και πάλι απομακρύνεται.

Μακάρι να είσαι ευτυχισμένος!

Ο χρόνος σταμάτησε. Με άφησε μόνη. Το φως έγινε η η αγκαλιά που δεν ξημέρωσε ξανά την καληνύχτα. Μονάχος ο μονόλογος…