Μοιραστείτε το άρθρο!

Λες πως είναι το ομορφότερο πλάσμα στον κόσμο. Λες είναι το νόημα της ζωής. Της λες χρόνια πολλά! Λες, λες, λες!

Όταν έχεις συναισθήματα τα δίνεις όλα! Όταν νοιάζεσαι τα δίνεις όλα! Ξεγυμνώνεσαι! Αφοσιώνεσαι! Είσαι εκεί! Δεν είσαι και εδώ και εκεί!

Όταν το πλάσμα που εκθειάζεις πονά, είσαι εκεί! Όταν το πλάσμα που θαυμάζεις, καταρρέει, είσαι εκεί!

Ετούτο έχει να κάνει με το άνθρωπος προς άνθρωπο!  Όλα από εκεί ξεκινούν κι εκεί θα έπρεπε να νιώθουν ολοκληρωμένα. Εμείς, εκεί να νιώθουμε ολόκληροι!

Δεν γράφω πολύ πια, γιατί όσο και να σου μιλώ ακούς μόνο τα δικά σου!

Γινήκαμε ο κόσμος του δικά σου και δικά μου. Το πρόγραμμά σου, το πρόγραμμά μου και εάν και εφόσον αυτά συμπίπτουν! Πάει το δικά μας! Αφαιρέσαμε το “εμείς”, εμείς  οι ίδιοι! Αφαιρέσαμε  το “μας”, το μαζί και επιλέξαμε να μείνουμε μόνοι! Κάπου εκεί ανάμεσα στο σου και το μου, υπάρχει  η θέληση! Η δική σου, η δική μου αλλά κυρίως θα έπρεπε να υπάρχει η δική μας!

Μόνοι επιλέξαμε να μείνουμε, σε ετούτο τον προορισμό της ζωής που, όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη! Χάνεται το νόημά της, από τις τόσες δυσκολίες μα και επειδή του σβήνουμε εμείς το μονοπάτι, ώστε να χαθεί ακόμη πιο πολύ!

Μετά μιλάμε για μοναξιά, για εγκατάλειψη, για αποξένωση, όταν εμείς οι ίδιοι πρώτα αφαιρέσαμε το μαζι! Εμείς με τα ίδια μας τα χέρια!

Δηλώνω τη δική μου ευθύνη! Δήλωσε εσύ τη δική σου, για να φτιάξουμε το μαζι!

Αλλιώς μείνε μόνος! Μα πάψε να δηλώνεις θύμα! Πάψε να κλαίγεσαι! Δες είσαι θύμα!

Είσαι ο θύτης του ίδιου σου του εαυτού!

Ένας αυτόχειρας που μόνο γιαυτό βρήκες το θάρρος, γιατί εκεί κανείς δεν σου ζητά την ευθύνη! Στο μόνος νομίζεις ότι δεν κινδυνεύεις από κανέναν. Ξεχνάς τον ίδιο σου τον εαυτό!

Το κλείνω εδώ…

Τα ντουβάρια, αν δεν τα κάνεις χώμα, να τα χτίσεις από την αρχή, μόνο άκαμπτοι τοίχοι θα μείνουν! Μόνοι στέκουν, κάπου στην μέση ενός πουθενά, που οι ίδιοι χτίσαμε για τους εαυτούς μας. Για την ψυχή, την καρδιά και το σώμα μας!  Μία η φυλακή, και μόνον εκεί μαζί…

Μοιραστείτε το άρθρο!