Μοιραστείτε το άρθρο!

Για όσους δημιουργούν…

Δεν είναι κακό να μην έχεις έμπνευση, είναι τρομακτικό όμως ξαφνικά, όταν οι λέξεις, οι κινήσεις, οι γραμμές στο πρόσωπο δεν φτιάχνουν δρόμο, δεν ζωγραφίζουν τοπία που έχουν κάτι από την ψυχή σου! Αν το κενό είχε πρόσωπο, θα ήταν το δικό σου σε ετούτη την κατάσταση, χάθηκε η ψυχή, πάει, σα να κρύφτηκε χωρίς να αφήσει ίχνη.

Μα η παράσταση πλησιάζει κι οι χορευτές σκυφτοί και μόνοι, παλεύουν να ενωθούν, να συνδέσουν τις ροές τους, μάταια.

Η ζωή, τους έχει ρουφήξει, η καθημερινότητα, το ρολόι που χτυπά πεισματικά σε μια διάρκεια που πια δεν την καταλαβαίνουν. Ο χειμώνας δεν έφυγε ποτέ από πάνω τους, κιας ήρθε η άνοιξη.

Το σκηνικό, ένας σκυθρωπός παράξενος γέροντας που ζητιανεύει ακόμη με μίσος την αγάπη και την αποδοχή των ανθρώπων γύρω του. Όλοι σκυφτοί, κλεισμένοι στην μουντάδα τους, που την καλούν σα Θεά σε επίκληση.

Για εσένα που δημιουργείς…

Δεν είναι κακό που κάποιες στιγμές δεν έχεις έμπνευση, είναι τρομακτικό όμως ξαφνικά, να φοβάσαι τις λέξεις, τις κινήσεις, τις γραμμές στο πρόσωπο γιατί δεν φτιάχνουν δρόμο, δεν ζωγραφίζουν τοπία, να έχουν κάτι από την ψυχή σου! Τώρα το κενό έχει το πρόσωπό σου, χάθηκε η ψυχή, πάει, κρύφτηκε χωρίς να αφήσει ίχνη. Άφησες κάτω το στυλό, το σώμα σου το ακινητοποίησες σε ένα κρεβάτι κι έβαλες το πινέλο στη θήκη του και το κενό έχει το πρόσωπό σου κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό από όλα! Ποιος είσαι; Τι είσαι;

Για εσένα που δημιουργείς και τίποτα δεν σου ταιριάζει, ούτε καν εσύ…

Παραιτήσου από όλο αυτό, δεν ανήκεις σε καμία ομάδα τους, εσύ ανήκεις σε εσένα! Αποδόμησε το χαμόγελό σου, δεν τους αξίζει, απομάκρυνε την καρδιά σου, η ζεστασιά σου δεν τους αξίζει, αφαίρεσε το άγγιγμα σου, σώματα δίχως ψυχή δεν νιώθουν, σώπασε τη λαλιά σου, τα αυτιά τους κλειστά κι αραχνιασμένα στης νιότης τους το ξεφτισμένο κέλυφος. Άφησε μόνο το σώμα σου ακάλυπτο, απροκάλυπτα γυμνό μπροστά τους, κιας είναι το μάτια τους θολωμένα από τα νεανικά τους πιόματα, το πρωί δεν θα αργήσει να χαράξει! Πάλι κλειστά θα είναι, μα φυλαγμένα αυτή τη φορά από τη λάμψη και το φως… Τι να δημιουργήσεις για όλους αυτούς; Με τι υλικό να εμπνευστείς;

Για εσένα που δημιουργείς και τίποτα δεν σου ταιριάζει, ούτε καν εσύ σε εσένα…

Συνέχισε να ζεις ανάμεσα σε εκείνους που σου στέρησαν την ψυχή και ψιθύρισε λόγια μιας καινούργιας αρχής, δεν πειράζει που δεν βγάζουν νόημα ακόμη! Ζήσε ανάμεσα σε εκείνους που δεν θέλουν να νιώσουν τις αλήθειες κιας είναι στείρες, κιας προτιμούν το ψεύτικο, το γέλιο της προσποιητής λήθης και της συνειδητής αυτοπροβολής που τους τρέφει τα πιο αθέατα σκοτάδια τους. Ζουν για την αυλαία μα η αυλαία πάντα πέφτει και τα φώτα της σβήνουν με το πάτημα ενός κουμπιού… Αλήθεια, πιστεύεις πως ταιριάζεις σε όλο αυτό;

Δημιουργία είναι η ενέργεια που παράγει μία πράξη. Πολλές φορές, έχοντας καταναλωθεί σε πράξεις και μόνο για να ταιριάξεις στην τροχοπέδη της ζωής και στην τρέλα των γύρω σου, που δεν σταματούν να «πράττουν», σπαταλάς την ενέργειά σου, διώχνεις άθελά σου την δύναμή σου από πάνω σου!

Η απραξία δεν είναι μόνο απουσία δημιουργίας αλλά και σύνθεση ενέργειας!

Τα ζωτικά σου όργανα, η ψυχή και το πνεύμα σου την έχουν ανάγκη!

Να την φυλάς την ενέργεια αυτή, να την αποδεσμεύεις σοφά και στην ώρα της. Μόνο όταν ένα έργο έχει ψυχή αξίζει να υπάρξει! Και όχι τρομακτικό δεν είναι να μην έχεις έμπνευση, τρομακτικό είναι να δημιουργείς επειδή οι γύρω σου δεν έχουν ψυχή…

Μη δημιουργείς για τους άλλους, δημιούργησε για εσένα, η ψυχή σου, ανήκει μόνο σε εσένα!

Μοιραστείτε το άρθρο!