Μοιραστείτε το άρθρο!

Ζω σε ένα matrix. Εγκλωβισμένη σε μια εικονική πραγματικότητα, βυθίζομαι στην εικόνα που πλάθουν τα μάτια μου μέσα από τους κανόνες της υποτιθέμενης ζωής. Τι είναι ζωή; Τι σημαίνει ζω;

Ξυπνώ νωρίς το πρωί για να τρέχω μέχρι το βράδυ να προλάβω! Να προλάβω τι; Τα πρέπει της ζωής ή τα πρέπει των κανόνων; Ποιον εξυπηρετούν οι κανόνες; Πόσο ομορφαίνουν τη ζωή μου;

Έχω χάσει το νόημα της ομορφιάς! Ο λαμπερός κόσμος τους δεν λέει τίποτα μες στην ψυχή μου! Μια νεκρή γη που πατώ επάνω της, τη χρησιμοποιώ για να δείξω στους γύρω μου πως είμαι δυνατή! Πως στέκομαι γερά στα πόδια μου! Κι όταν οι άλλοι δεν κοιτούν, λυγίζω τα γόνατα και χρησιμοποιώ τη γη ετούτη για να σωριαστώ! Να ενώσω τα κομμάτια μου με το εκεί που ανήκω… Από εκεί, με έμαθαν στο σχολείο πως προέρχομαι, από το χώμα! Ξαφνικά η γη ζει μέσα μου! Ξαφνικά είμαι κομμάτι της φύσης κι εκεί σωριασμένη το συνειδητοποιώ! Με τον δικό μου τρόπο αυτή τη φορά…

“Άραγε, πεθαίνεις όταν πάψεις να εξαρτάσαι; Άραγε, τελειώνει η ζωή σου χωρίς το τυποποιημένο μοτίβο;”

Καλέστε έναν γιατρό! Ακούω τους γύρω μου να φωνάζουν. Κι όμως εκεί, πεσμένη, με τις αισθήσεις μου να θέλουν να γρηγορέψουν και πάλι το σώμα μου για να συνεχίσει να ζει, μα το μόνο που κάνουν είναι να μου θυμίζουν κάτι από την αλήθεια που έχω ξεχάσει…

Η γη γεννά, η γη θρέφει, η γη προστατεύει, η γη είναι δρόμος, η γη είναι ζωντανή!

Εγώ είμαι ζωντανή; Ωχ δυστυχία μου! Πάλι ξεχάστηκα! Πάλι μιλώ σε πρώτο πρόσωπο…

“Να μιλάς σε τρίτο με συμβουλεύουν όλοι! Να μην ξέρει ο κόσμος πως μιλάς για εσένα!”

Ναι, να μην ξέρει ο κόσμος πως έχω συναισθήματα, πως νιώθω, πως προβληματίζομαι, πως ζω! Κι όμως εδώ πεσμένη κι ακίνητη, μουδιασμένη και μη μπορώντας να επιστρέψω στον κόσμο τους, νιώθω πιο ζωντανή από ποτέ! Ξεκίνησα να σκέφτομαι, να συνδέομαι με τις αισθήσεις μου, με το περιβάλλον, το φυσικό περιβάλλον! Όχι εκείνο το πλαστικό μόρφωμα, φτιαγμένο να με μαθαίνει να μην χτυπάω! Να με μαθαίνει να μη νιώθω αφού δεν πονάω! Να με μαθαίνει να φοβάμαι να αισθανθώ!

Όλη η ζωή μου σε ένα μηχάνημα υποστήριξης ζωής κι εγώ να κρατώ το βύσμα στην πρίζα! Εκεί, ακίνητη να κρατώ τα πάντα σταθερά στη ζωή μου! Ένα καρδιογράφημα προβλέψιμο, τόσο ίδιο με του διπλανού μου, σαν εγχειρίδιο χρήσης!

“Άραγε, πεθαίνεις όταν πάψεις να εξαρτάσαι; Άραγε, τελειώνει η ζωή σου χωρίς το τυποποιημένο μοτίβο;”

Όλες μου οι σκέψεις μαζεμένες στην βαριά ανάσα μου, ακόμη εκεί, κατάχαμα, ανήμπορη να κουνηθώ, μα ικανή να σκέφτομαι! Είχα ξεχάσει από καιρό την ύπαρξη της σκέψης! Ρομποτάκι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα ανθρώπων που παριστάνουν τους αρχηγούς, μα κι εκείνοι πιόνια είναι! Ακόμη δεν έχουν καταλάβει τίποτε ή τα έχουν καταλάβει όλα και απλά αυτό τους συμφέρει…

Άνθρωποι γύρω μου ανήσυχοι! Έναν γιατρό γρήγορα, πεθαίνει! Φωνάζουν κοιτώντας με να κρατώ επιδεικτικά το βύσμα της πρίζας! Μη, μη το κάνεις! Θα πεθάνεις, φωνάζουν τρομαγμένοι! Μη βγάλεις το μηχάνημα από την πρίζα! Θα πεθάνεις! Άραγε, πεθαίνεις όταν πάψεις να εξαρτάσαι; Άραγε, τελειώνει η ζωή σου χωρίς το μοτίβο που σου πλασάρουν χρόνια ως ωφέλιμο για τη ζωή σου; Ποιος δοκίμασε κάτι διαφορετικό; Εεε! Εκεί έξω, στο άγνωστο μιλώ! Υπάρχει κάποιος που γεύθηκε τη ζωή αλλιώς; Υπάρχει κάποιος που έβγαλε το βύσμα από την πρίζα; Κάποιος που να έχει το θάρρος να μιλήσει; Κανείς;… Ή μήπως από εδώ που είμαι, δεν μπορώ ούτε να δω, ούτε να ακούσω τίποτε αληθινό;…

Ήρθε η ώρα! Θα το κάνω εγώ λοιπόν, ακούω τη φωνή μέσα μου να λέει κι απότομα τραβώ το βύσμα από την πρίζα!

Φωνές, ουρλιαχτά κι εγώ ένα άψυχο σώμα μπροστά στα δικά τους μάτια, να κείτεται στη γη…

Σηκώνομαι, ανάλαφρη σαν να γεννήθηκα εκείνη τη στιγμή! Άνθρωποι κλαίνε από πάνω μου, μα εγώ αισθάνομαι πιο ζωντανή από ποτέ! Για πρώτη φορά είμαι ακέραιη! Κανένα μηχάνημα δεν με κρατά στη ζωή κι όμως συνεχίζω να αναπνέω! Η πρώτη μου σκέψη, το μέγα ερώτημα του ανθρώπινου όντος…

Τι είναι ζωή; Τι σημαίνει ζω;

Ζω, σημαίνει σκέφτομαι! Ζω, σημαίνει αμφισβητώ! Ζω, σημαίνει εξερευνώ! Ζω, σημαίνει αναζητώ! Ζωή, είναι όλα όσα έχεις ανάγκη να κατακτήσεις για σε κάνουν να νιώθεις ολοκληρωμένος και συνδεδεμένος με την ψυχή σου και όχι με έναν χωροχρόνο δημιουργημένο από ανθρώπινο χέρι! Βγες από το matrix, δεν είναι αυτή η αληθινή ζωή!

“Άραγε, πεθαίνεις όταν πάψεις να εξαρτάσαι; Άραγε, τελειώνει η ζωή σου χωρίς το τυποποιημένο μοτίβο;”

Καμιά απάντηση δεν θα σου είναι αρκετή! Καμιά απάντηση δεν θα σου δώσει τη λύση! Τράβηξε το βύσμα και αποσυνδέσου! Σκίσε τις οδηγίες χρήσης! Ακύρωσε το μοτίβο!

Μη ζεις σαν νεκρός! Ζήσε σαν ζωντανός!…

Μοιραστείτε το άρθρο!