Κουλουριάζεσαι το ίδιο, πονάς το ίδιο, ξαναζείς το ίδιο, σωπαίνεις το ίδιο…
Μοιραστείτε το άρθρο!
Ξαφνικά ανακάλυψε ο κόσμος την κακοποίηση! Λες και δεν υπήρχε τόσο καιρό! Παγκόσμιες ημέρες του το θύμιζαν κι εκεί τελείωνε! Όλα καλά κι έξω από το σπίτι μας! Αρκεί να μείνει έξω από εμάς.
Οι ΜΚΟ να πουλούν ελπίδα εδώ και χρόνια στα κακοποιημένα θύματα, να παίρνουν τις παχυλές επιχορηγήσεις και να συνεχίζουν ανενόχλητες, κάποιες το trafficking, κάποιες την απατηλή στήριξη. Τρίβουν τα χέρια τους με τις νέες αποκαλύψεις! Κι οι ΜΚΟ από τα σύννεφα έχουν πέσει! Αλλά βλέπεις, αν δεν συντηρήσεις το σύστημα, φράγκα στην τσέπη δεν έχει…
Οι κακοποιημένες ψυχές συνέχιζαν τη ζωή τους ανάμεσα στο πλήθος. Κάποιες παντρεύτηκαν, έγιναν μάνες, πατεράδες, άντρες χωρίς ταυτότητα.
Όλοι τους παιδιά που μεγάλωσαν, χωρίς την παιδικότητα μες την ψυχή τους. Πάλεψαν γιαυτήν, άνιση μάχη… Το κουβαλούσαν μέσα τους το σκοτάδι, σώπαιναν να μη βγει και ενοχλήσει τη γαλήνη των αδιάφορων παρατηρητών.
Κάποιοι γονείς ποτέ δεν κατάλαβαν τι έκρυβαν μέσα τους τα παιδιά τους! Οι πιο σκληροί παρατηρητές από όλους στη ζωή τους. Χαρακτήριζαν το παιδί τους λοξό, απαίδευτο, λωλό. Αυτό τους βόλευε. Ποτέ τους δεν αναρωτήθηκαν το γιατί, δε θέλησαν να αναρωτηθούν τους λόγους που ξεχώριζε.
Κι όσο μεγάλωνε το παιδί τόσο πιο πολύ φαινόταν αυτό το κάτι στην ψυχή του. Αυτό που κουβαλούσε μα σώπαινε επειδή η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη. Γιατί τώρα είναι;
Άραγε είσαι ποτέ έτοιμος να ακούσεις πως ένα παιδί, δυο, τρία, εκατοντάδες, εκατομμύρια με του πλανήτη όλα, βιάζονται και κακοποιούνται με κάθε τρόπο, κάθε μέρα;
Κι όλαυτά για μια κοινωνία που πιστεύει πως όποιος βιαστεί είναι εξώλης και προώλης. Μόνο σε βιαστές οι οποίοι βρέθηκαν και δικάστηκαν η κοινωνία ήταν παρούσα! Μόνο εκεί υποστήριξε το θύμα κι όπου επίσης το θύμα είχε “όνομα, αναγνωρισιμότητα.
Θέλει πάντα ο κόσμος να κρύβεται πίσω από έναν που φαίνεται μπροστά από εκείνους. Είναι εκείνοι που πρώτοι θα κατηγορήσουν το θύμα γιατί δεν μίλησε! Είναι οι πρώτοι που θα μιλήσουν για δειλία γιατί οι ίδιοι είναι δειλοί! Πρώτοι εκείνοι!
Λίγοι έχουν το ανάστημα να σταθούν μπροστά και πλάι στα θύματα από την αρχή, χωρίς να φοβούνται για το πώς θα χαρακτηριστούν. Να στηρίξουν, να απλώσουν το χέρι χωρίς να νιώθουν στιγματισμένοι οι ίδιοι!
Αυτή η κοινωνία που όλα τα γνώριζε και όλα τα κουκούλωνε, έμενε αμέτοχη μα αμέμπτου ηθικής! Η ηθική που σκουπίζει με σούπα και φαράσι και που πετά τα σκουπίδια από το μπαλκόνι, ακόμη και με αέρα, αρκεί να μη βλέπει ο γείτονας.
Όλες αυτές οι ψυχές περπατούν ανάμεσά μας. Κάποιες η μία πλάι στην άλλη, μπορεί να έχουν ανταμώσει τα βλέμματά τους, μπορεί κι οι χειραψίες τους, οι αγκαλιές τους. Άνθρωποι όλοι μας, ενήλικες πια, πόσοι γνωρίζουμε όλη την αλήθεια του ανθρώπου πλάι μας; Πόσοι την αντέχουμε; Πόσοι δεν τους θεωρούμε μιάσματα;
Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν με τα τραύματά τους και πληγές που δεν κλείνουν. Καλά κουκουλωμένες. Πολλοί νομίζουν ότι τις έγιαναν, μέχρι τον επόμενο βιασμό που θα ακούσουν, μέχρι την επόμενη κακοποίηση….
Οι άνθρωποι αυτοί ζουν διαφορετικές ζωές μα κάποιες από τις στιγμές τους είναι ταυτόσημες. Κουλουριάζονται με τον ίδιο τρόπο. Πονούν με τον ίδιο τρόπο, ξαναζούν με τον ίδιο τρόπο, μα κυρίως, σωπαίνουν με τον ίδιο τρόπο. Ο πόνος τελικά δε φεύγει ποτέ! Κάποιες φορές απαλύνει, κάποιες δυναμώνει.
Δε θέλω να μιλήσω άλλο για τους ανθρώπους αυτούς που κακοποιήθηκαν και ζουν μόνοι για χρόνια, ανάμεσα σε τόσο κόσμο. Όχι που δεν υπάρχουν άλλες σκέψεις, όχι που δεν υπάρχουν άλλα λόγια, είναι που κουλουριάζεσαι το ίδιο, πονάς το ίδιο, ξαναζείς το ίδιο, σωπαίνεις το ίδιο…
Μοιραστείτε το άρθρο!
