Μοιραστείτε το άρθρο!

Η ζωή μικρή και απρόσμενη. Ταξιδεύεις μόνος, με δάκρυα κρυμμένα στον κόρφο σου, φυλαγμένα σε έναν αναστεναγμό που δεν λέει να βγει. Δίπλα σου κάποιος σε ακολουθεί επίμονα κοιτάζει, μα εσύ, σιωπή! Τα μάτια πουθενά. Βηματίζεις αργά, δεν σε νοιάζει να φτάσεις. Άλλωστε κανείς δεν σε περιμένει στα χνάρια της Ιθάκης γιατί σου ‘μοιασε φτωχική κι απομακρύνθηκες από την στεριά της.

“Κράτα την αγάπη σε όλα” σου μιλά μια φωνή και συνεχίζει ακούραστη πλάι σου.

Εσύ, αγνοείς την φωνή και θυμάσαι μόνον όσα σε πλήγωσαν. Συνεχίζεις να πονάς τον εαυτό σου με τα ίδια σου τα χέρια. Συνεχίζεις να αδειάζεις την αγάπη από μέσα σου, σαν να μην υπήρξε! Σαν μην σε αγκάλιασε! Άραγε το δάκρυ ξεπλένει την αγάπη ή ο χρόνος σβήνει σοφά όλα όσα δεν έχουμε πια;

“Κράτα την αγάπη σε όλα” μιλά η φωνή συνεχίζοντας ακούραστη πλάι σου.

Εσύ μια σκιά. Κανένα φως. Όλα έχουν σβήσει από καιρό μέσα σου. Έχεις χάσει την ελπίδα, έχεις χάσει την πίστη σου για την ίδια την ζωή. Είναι στιγμές που δεν ξέρεις γιατί συνεχίζεις. Μόνο το πρέπει κρατάς, μόνον αυτό επιτρέπεις να ζωντανεύει μέσα σου. Κανένα συναίσθημα. Πιστεύεις πως δεν σου αξίζει να νιώσεις. Ένας αγώνας επιβίωσης ανάμεσα στην ζωή και την απόσταση.

Μακριά η αλήθεια, μακριά η αγάπη, μακριά εσύ…

“Κράτα την αγάπη σε όλα” σου μιλά η φωνή και συνεχίζει πλάι σου.

“Πλάι μου ποτέ δεν στάθηκε κανείς”, ένας μονόλογος που ενίοτε κατέληγε σε διάλογο. Κάποιος με κάποιον μαγικό τρόπο απαντούσε μέσα σου όλα τα αναπάντητα γιατί σου, σαν να αγαπούσε τα σκοτάδια σου.

“Σε έχω καταλάβει περισσότερο απ’όσο πιστεύεις, δεν ψάχνω να ρίξω σε κάποιον το φταίξιμο. Έχουμε και οι δυο μας σκοτάδια. Ας είμαστε μαζί ή ας μην χάνουμε απ τα μάτια μας ο ένας τον άλλον, ακόμα και στα σκοτάδια, όπως τότε που το φως όρισε την αρχή μας.”

“Κράτα την αγάπη σε όλα” σου μιλά η φωνή και συνεχίζει ακούραστα πλάι σου.

Κάτι λίγο θυμάσαι από εκείνο το φως. Κάτι λίγο από την αγάπη. Δυο εαυτοί παγιδευμένοι σε ένα σώμα. Ο ένας μόνο αγαπά, ο άλλος μόνο διώχνει. Ένας μονόλογος που ενίοτε καταλήγει σε διάλογο, παλεύεις με τα ίδια σου τα σωθικά! Θες να σωθείς, φοβάσαι πως πια είναι αργά. Συνήθισες μόνος. Συνήθισες εσύ και τα σκοτάδια σου.

Σκοτάδι δίχως φως δεν μπορεί να σταθεί. Ποιος σε έπεισε πως είσαι μόνος κι εκεί τελειώνει το ταξίδι;

Κανείς δεν είναι μόνος σαν φιλιώσει με τα μέσα του. Σαν αποδεχθεί τα σκοτάδια του ανάμεσα στο φως του. Είσαι άνθρωπος και τα ανθρώπινα μετριούνται με το φως που επιτρέπεις να μικρύνει αυτά σου τα σκοτάδια.

“Κράτα την αγάπη σε όλα” επιμένει η φωνή, μα πια δεν συνεχίζει αθόρυβα πλάι σου. Δεν ακολουθεί διακριτικά. Κουράστηκε να είναι μόνη! Κουράστηκε να νιώθει ξένη πλάι σου. Δυο εαυτοί παγιδευμένοι σε ένα σώμα.

Σου απλώνει το χέρι, σε κοιτάζει στα μάτια. “Θέλω να μάθεις όλη την αλήθεια μου! Θέλω να στα αποκαλύψω όλα. Πάντα ζήταγα λίγο γιατί το πολύ το φοβόμουν. Πάντα έλεγα και μέχρι εδώ ευχαριστημένος είμαι γιατί είχα μάθει στο λίγο. Λίγο με γνώρισα, λίγο με δέχθηκα, λίγο με αγάπησα όλα λίγο. Την αγάπη δεν την κράτησα, μόνο την έδινα την σκορπούσα εκεί που κανείς δεν άπλωνε τα χέρια να την αγκαλιάσει. Να μαζέψει το κομμάτια της όταν έπεφτε.

Αυτό τελειώνει εδώ! Ενώνω τα κομμάτια μου. Συνδέω το μυαλό με την καρδιά μου. Την ψυχή με το σώμα μου. Εσένα με εμένα! Είσαι κομμάτι μου, είσαι η φωνή που δεν τόλμησα να ακούσει κανείς, παρά μόνον εγώ. Έσφιγγα τα δόντια μου να μην δείξω τον πόνο μου, να μην φανεί η μοναξιά μου, να μην φανώ ευάλωτος. Η αγάπη ένα ερείπιο ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά, με την απόσταση να με τελειώνει κάθε μέρα!

Εσύ, η φωνή πλάι μου που σε ξερίζωσα για να μπορώ να συνεχίσω ανώνυμος στο πλήθος. Στέκεσαι δίπλα μου αόρατη κι ακούραστη χρόνια τώρα. Δεν με εγκατέλειψες ποτέ, μόνο μου μιλούσες ταπεινά “Κράτα την αγάπη σε όλα”. Μόνο μου θύμιζες πώς ήμουν κάποτε, πώς ήθελα να ζήσω.

Ενώνω τα κομμάτια μου. Συνδέω το μυαλό με την καρδιά μου. Την ψυχή με το σώμα μου. Την αγάπη με την ζωή. Εσένα με εμένα…

Από δω και στο εξής, κρατώ την αγάπη σε όλα!

Μοιραστείτε το άρθρο!