Μοιραστείτε το άρθρο!

Διχασμένος, ανάμεσα σε μια εικόνα που συνθέτει το λογικό, το κοινωνικά φυσιολογικό, το πρέπον και σε αυτό που καθορίζει εσένα! Αυτό, που μπορείς να καταλάβεις και να αποδεχθείς πως είσαι, αυτό, που αισθάνεσαι από την ψυχή σου, μακριά από αυτό που έχει φυτευτεί εντέχνως χρόνια τώρα στο μυαλό σου, από ένα σύστημα συστημικής ανταπόδοσης!

Να μου πεις σύστημα είναι πώς αλλιώς να λειτουργήσει;

Βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχεις ενταχθεί σε αυτό…

Διχασμένος, ανάμεσα στο φως της ημέρας, σε αυτό που παραμένει για πάντα ψηλά στον ουρανό κι αυτό που ανάβεις κατάκοπος όταν επιστρέφεις στο σπίτι.

Φως της ζωής και φως της ύλης.

Διχασμένος ανάμεσα σε έναν Χριστό που για κάποιους υπήρξε ιστορικά ως πρόσωπο και σε έναν Θεό χωρίς όνομα, που τον νιώθεις πως υπάρχει παντού και υπήρξε από πάντα, ειδικά εκεί που δεν υπάρχει τίποτα για να αποδείξεις.

Διχασμένος, ανάμεσα σε ιδέες που φαντάζουν ιδεατές για έναν όμορφο κόσμο… αγάπη, αλήθεια, ελευθερία, επιλογή!

Ξεκίνα ζήσε, βγες έξω και σπάσε τα φράγματα όσο κιαν πονέσεις, καλύτερα τον πόνο της προσπάθειας, παρά το μούδιασμα της ακινησίας, αυτό το πιάσιμο που μόνο αν κινηθείς ξανά, θα φύγει…

Διχασμένος, σε ένα ανάμεσα, που κάπου υπάρχει αυτή η ένωση, η ώρα μηδέν μεταξύ των δύο πλευρών! Εκεί που κάποτε συμφωνούσες, εκεί που έβγαζε νόημα το ταξίδι, εκεί στο σημείο εκκίνησης!

Γιατί διχάζεσαι όμως, το έχεις σκεφτεί;

Διχάζεσαι, γιατί δεν θες να επιλέξεις, γιατί η μη επιλογή, φαντάζει πιο ασφαλής!

Διχάζεσαι, γιατί το τακτοποιημένο και το ατσαλάκωτο, με λίγη κλάψα για παρηγοριά, μοιάζει η πιο ασφαλής επιλογή!

Διχάζεσαι, γιατί δείλιασες να είσαι εσύ και ίσως το εσύ, προϋποθέτει πολύ πέταμα, πολύ ξερίζωμα, πολύ θάρρος ή και ολίγη τρέλα πάντα κατακριτέα επί τη εμφανίσει της, ο περίγελος, στην αποτυχία της και πανηγυρικά αποδεκτή, στη νίκη της!

Κάτι μένει, κάτι φεύγει, κάτι αιωρείται, έτσι είναι η ζωή, μα αυτό που αιωρείται, πάντα, είναι αυτό που σε κρατά πίσω για πολύ καιρό και ίσως κι αφού κουραστείς πολύ, να γίνει ο γκρεμός της απελευθέρωσής σου…

Μα διχασμένος μη μένεις, εδώ στα μάτια σε κοιτώ, μην βαστιέσαι από δύο αλήθειες, όποιος κι ότι σου λέει μείνε, είναι ψεύτης, και συνήθως αυτός, είσαι πρώτα εσύ…

Διχασμένος μη μένεις, προχώρα, συνέχισε παρακάτω, επίλεξε και προχώρα, μόνο εσύ σε κρατάς πίσω.

Κιαν σε παρεξηγήσουν, κιαν δεν ταιριάξεις, κιαν δεν χωρέσεις, κιαν παρεξηγηθείς, οκ! Ε! Kαι;

Καλύτερα να είσαι εσύ, κάθε στιγμή, παρά να προσποιείσαι μια ζωή!

Μοιραστείτε το άρθρο!