Μοιραστείτε το άρθρο!

Είναι κι ετούτοι οι άνθρωποι μόνοι και σιωπηλοί στις γιορτές. Δεν τους βλέπεις, δεν τους αναγνωρίζεις γιατί προτιμούν να περνούν απαρατήρητοι.

Δεν χαλούν την γιορτή! Δεν μπλέκονται ανάμεσα σε χαμόγελα με μια γόμα στο χέρι. Δεν κρύβουν την ζάχαρη για τα γλυκά. Δεν πατούν το κουμπί να σβήσουν τα φωτάκια.

Τους ρωτάς πώς θα περάσουν τις γιορτές και σου απαντούν “υπέροχα όπως πάντα!” Μόνοι τους θα ‘ναι, όπως πάντα, μα δεν τους νοιάζει να χαλάσουν κανενός την γιορτή. Θέλουν οι άνθρωποι να ζουν ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι, ακόμη κιαν υποκρίνονται…

Οι μέρες τους ίδιες. Δεν τις λες μονότονες μα διαφορετικές δεν γίνονται. Η ζωή για εκείνους είναι μια ζεστή μοναξιά που πότε πότε, τους γεμίζει συγκίνηση.

Ένα χέρι αναζητούν, να κυλήσει την παλάμη τους ανάμεσα στις γραμμές της ζωής τους. Ένα αυθόρμητο ακούμπισμα στους κροτάφους, ένα απρόσμενο χαμόγελο, μια αγκαλιά που δεν θα θέλει να τελειώσει.

Οι άνθρωποι ετούτοι, δεν θύμωσαν ποτέ στην ζωή, δεν της έβγαλαν μαχαίρια! Μόνο κάτι τέτοιες γιορτινές στιγμές αναζήτησαν την ζωή πλάι σε έναν άνθρωπο! Πλάι στην παρουσία! Πλάι στην ζεστασιά! Πλάι στο μαζί!

Το “μαζί” για εκείνους δεν ήρθε όπως το ονειρεύτηκαν. Αφημένο στην άκρη. Οικογένειες μαλωμένες, ιστορίες αγάπης ατελέσφορες, φιλίες τσακισμένες. Κανείς δεν θέλησε να τα βρει με κανέναν. Κανείς δεν βρήκε την δύναμη να υποχωρήσει. Ή και να την βρήκε αλλά δίχως και τους δυο ή τους πολλούς, “μαζί”, δεν πιάνει τόπο…

Πόση μοναξιά χωράει μέσα τους; Γιατί να μην χωρά κι η παρουσία; Σαν να μην την αξίζουν μοιάζει κάτι στιγμές.

Οι σκέψεις τους ίδιες σε κάθε γιορτή. Ένα στιγμιότυπο ζωής που δεν τους αγκάλιασε εκείνους ακόμη. Δεν τσούγκρισε τα ποτήρια τους. Μόνο μια κούπα ζεστό ρόφημα, μόνο ένα ποτήρι δυνατό πιοτό έδεσε, την νύχτα της γιορτής, τα μοναχικά τους δάκτυλα.

Μόνοι, όταν οι γύρω χαίρονται ή έστω υποκρίνονται καλά… Μόνοι, όταν οι γύρω χαμογελούν ο ένας στον άλλον και ανταλάσσουν ευχές κι αγκαλιές κιας συνεχίζουν να κρυώνουν…Μόνοι, όταν οι γύρω μοιάζουν ή και κάποιες στιγμές, λίγες και μικρές, είναι στα αλήθεια μαζί…

Δεν ξέρουν αν και για πόσο θα συνεχίσουν να είναι μόνοι. Δεν απογοητεύονται άνθρωποι σαν κι αυτούς. Δεν κλαίγονται, δεν καταριούνται την ζωή.

Πιστεύουν, πως κάπου εκεί, ανάμεσα στις γρίλιες και στις ακτίδες του ηλίου, που τις ξεγελούν και περνούν πάντα, θα ξημερώσει εκείνη η ημέρα, που δεν θα είναι πια μόνοι.

Αθόρυβα την αγαπούν την ζωή. Καρτερούν! Προσμένουν!

Η ελπίδα τους δεν έσβησε ακόμη. Η γιορτή ζει μέσα τους κι αυτή η γιορτή, είναι η πιο λαμπερή! Δίχως φωτάκια να την φωτίσουν, δίχως ζάχαρη να την γλυκάνουν, δίχως πιοτό να την ζαλίσουν.

Ετούτη η γιορτή είναι η αλήθεια που κρύβει ο καθένας μέσα του, είναι η προσμονή για όλα όσα δεν είναι μια εποχιακή ψευδαίσθηση. Είναι η ελπίδα που δεν θα σβήσει ποτέ! Θα καρτερά και θα προσμένει το φως, όταν τα λαμπάκια σβήσουν. Την γλύκα, όταν τα γλυκίσματα θα έχουν τελειώσει. Την ζεστασιά, όταν οι καλεσμένοι θα έχουν φύγει.

Αν νιώθεις μόνος, ετούτους τους ανθρώπους αναζήτησε!

Οι άνθρωποι ετούτοι, δεν θύμωσαν ποτέ στην ζωή, δεν της έβγαλαν μαχαίρια! Μόνο κάτι τέτοιες γιορτινές στιγμές αναζήτησαν την ζωή πλάι σε έναν άνθρωπο! Πλάι στην παρουσία! Πλάι στην ζεστασιά! Πλάι στο μαζί!

Μοιραστείτε το άρθρο!