Η απόσταση του εδώ με το εγώ
Μοιραστείτε το άρθρο!
Σταμάτησα να περιμένω τη σιωπή σου να σπάσει, τη φωνή σου να βγει, την πληγή σου να κλείσει. Τα χρόνια μου κυλούν και χάνουν την αναπνοή τους στις δικές σου αναστολές κι όσες αλήθειες δεν είπες, γίνηκαν χρόνος που δεν έσπασε ποτέ του τα ρολόγια, ούτε με το εγώ σου ούτε με το εδώ σου!
Πάλεψα να ξεχωρίσω μόνος την αλήθεια σου, να την κρατήσω στα στήθια μου και να διώξω μακριά όλο το ψέμα, μα πώς;
Μακάρι να ήσουν έτσι, μακάρι να ήσουν μόνο ο ένας εαυτός μα διαλύεσαι ανάμεσα σε ατραπούς που κόβονται η μία με την άλλη σε μικρούτσικες ευθείες, σαν τελείες που αρχίζουν και τελειώνουν εδώ, με το εγώ σου!
Τι ειρωνεία! Το εδώ με το εγώ ένα γράμμα τα χωρίζει κι είναι η απόσταση τόσο μικρή κι εσύ την ερμηνεύεις μόνο με τα μάτια που αλλιώς κοιτάζουν στο φως, αλλιώς αγναντεύουν στο σκοτάδι! Η βιασύνη της ημέρας ακυρώνει όσα το φως καλύπτει με την λάμψη του, ενώ η νύχτα μεγαλώνει τις αποστάσεις στη σιωπή της την μοναξιά. Εσύ, συνεχίζεις να παλεύεις μόνος να ενώσεις το εδώ με το εγώ, σε μιαν άνιση μάχη, ανθρώπου με τα στοιχεία της φύσης, αλήθεια τι ειρωνεία! Νομίζεις είσαι πιο πάνω από το Θεό των ουρανών, πιο πάνω κι από αυτόν του Κάτω Κόσμου!
Το εδώ γίνεται εκεί, ένα εκεί που δεν καταφέρνει να με φτάσει και το εγώ παντού να δηλητηριάζει αυτή τη διαδρομή, παρέα με το ψέμα. Αυτά τα δυο πάνε μαζί. Πώς να φουσκώσεις το εγώ σου δίχως το ψέμα, πόσο μακριά να κρύψεις το εδώ σου να μην φανεί;
Οι ουρανοί άνοιξαν, οι δρόμοι μας χωρίστηκαν, το τέλος δεν δίνεται πάντα, δεν λέγεται πάντα. Αφήνεται στη άκρη του δρόμου, κουρασμένο, μήπως βρεθεί κάποιος να το λυπηθεί και το πάει παρακάτω, μακριά από το εδώ του κι ακόμη πιο μακριά από το εγώ του…
Μοιραστείτε το άρθρο!
