Γιατί μόνο τη νύχτα;
Μοιραστείτε το άρθρο!
Γιατί συντονίζεται η καρδιά με το φεγγάρι, γιατί φωτίζουνε τα μέσα σου με αστέρια, με καθαρό ουρανό και κάθε νύχτα δεν κοιμάσαι μα παραμένεις εκεί, με το κεφάλι ψηλά, να κοιτάζεις τον ουρανό για να νιώθεις πως τον ίδιο μοιράζεσαι με εκείνον; Γιατί μόνο τη νύχτα; Απλώνεις τα δάκτυλα, αγγίζεις νοητά το στερέωμα κι όλα αποκτούν νόημα. Οι σκέψεις, οι λέξεις, ο χρόνος μέσα στο χώρο.
Όλοι μας κουβαλούμε έναν ουρανό, ένα φεγγάρι περίεργο, διάφανο, μα συνάμα τόσο σκοτεινό που μαγνητίζει τον έναν με τον άλλον. Δεν σταματάς να κοιτάς ψηλά τη νύχτα, μα όταν ξημερώσει φοβάσαι και ξαναχαμηλώνεις τα μάτια. Γίνεσαι πιο μόνος κι από τον πιο μακρινό πλανήτη, πιο κρύος κι από εκείνον, που στροβιλίζεται μακριά από τον ήλιο, πιο σκοτεινός, στεγνός από συναισθήματα.
Κάπως έτσι είναι το μακριά του, τη νύχτα απλώνεις τα χέρια σου να τον αγγίξεις, να σε νιώσεις μες στην αγκαλιά του, μα τη μέρα, χαμηλώνεις τα χέρια και γίνεσαι ένα με την άμορφη μάζα του νωχελικού πλήθους.
Σώπασες ξανά, τρόμαξες ξανά, κρύφτηκες ξανά! Φοβάσαι πως τον χάνεις μα συνεχίζεις να απομακρύνεσαι από εκείνον κι ο φόβος σε ρουφά ολοένα πιο βαθιά στο σκοτάδι!
Νύχτα ξανά, μόνη ξανά. Γιατί μόνο τη νύχτα; Δύσκολο όλο αυτό! Όταν νιώσεις συντροφικότητα, αγάπη, αλήθεια να πρέπει να αποχωριστείς!
Ίσως είμαι δειλή τελικά, ίσως…
Θέλω να διαγράψω όλες μας τις στιγμές μα κυρίως το βλέμμα σου την πρώτη φορά που κοιταχτήκαμε, αυτό να φύγει και ίσως τα καταφέρω να ‘ρθω κοντά σου. Ίσως, μα μέχρι εκείνη τη στιγμή, θα μείνω εδώ μόνη να συντονίζω τους χτύπους της καρδιά μου με το φεγγάρι, που ξέρω πως κι εσύ κοιτάζεις μόνος τα βράδια, μαζί το κοιτάζουμε…
Με εσένα μου βγαίνει να τα μιλώ σε πρώτο πληθυντικό, αυτό το εμείς που νομίζεις πως θα ενώσει αστέρια και πλανήτες σε ένα γαλαξία μακριά από αυτόν της γης, θα είναι μόνο δικός μας κι αυτό δυσκολεύει την καρδιά μου ακόμη πιο πολύ. Αυτό το μαζί καλύπτει κάθε μου κομμάτι, κάθε ψυχικό μου στερέωμα μα το σώμα μου αδειανό. Γιαυτό κι εγώ εδώ, σε μιαν ακρούλα να κοιτώ τον ουρανό, τα αστέρια του παρελθόντος που ακόμη να σβήσουν από το τώρα, έρχομαι κοντά σου νοητά, στο δικό μου χθες που καθρεπτίζεται σε ετούτο το τώρα!
Είναι που με γυρνάς σε κάτι που ήμουν χρόνια πίσω! Σε κάτι από “μοιράζομαι”, σε κάτι από “αγαπώ”, σε κάτι από “χρειάζομαι” μα χωρίς φόβο μέσα του κι αυτό με φοβίζει ακόμη πιο πολύ! Είναι αυτά τα οξύμωρα της ζωής που σε κρατούν απόμακρο όταν βρεθεί κάτι αληθινό στη ζωή σου! Ξυπνούν μέσα σου όλους τους φόβους σου, όλες τις νύχτες σου, όλο σου το σκοτάδι!
Ξημέρωσε, ένα ακόμη πρωινό σε βρίσκει άυπνη και μόνη. Η νύχτα έφυγε και μαζί της πήρε κάθε σκέψη, κάθε λέξη, κάθε εικόνα του! Φοβάσαι πως τον χάνεις μα συνεχίζεις να απομακρύνεσαι από εκείνον κι ο φόβος σε ρουφά ολοένα πιο βαθιά στο σκοτάδι.
Σώπασες ξανά, τρόμαξες ξανά, κρύφτηκες ξανά.
Όταν νυχτώσει θα σε ξαναβρώ! Γιατί μόνο τη νύχτα δεν φέγγει το σκοτάδι μου, γιατί μόνο τη νύχτα δεν φοβάμαι! Όλοι μας κουβαλούμε έναν ουρανό, ένα φεγγάρι περίεργο, διάφανο, μα συνάμα τόσο σκοτεινό που μαγνητίζει τον έναν με τον άλλον.
Γιαυτό μόνο τη νύχτα…
Μοιραστείτε το άρθρο!
