Κι όσο πετάγονται οι φλέβες στα χέρια μας κι όσο οι μύες τρέμουν σε κάθε μας κίνηση, τόσο φωνάζουν τα μέσα μας για λίγο ακόμη, για λίγο ακόμη το κορμί σου μες στο δικό μου και το δικό μου μες στο δικό σου!

Σκέψεις, μόνο σκέψεις συνδέουν ίσως την μεγαλύτερη απόσταση ανθρώπου με άνθρωπο, αναμονή χειρουργείου με χώρο χειρουργείου.

Αν όμως όλα αλλάζουν σε λίγα δευτερόλεπτα ακόμη και σε ένα, τότε και σε αυτό το τώρα έχεις επιλογή! 

Είναι και οι φορές που συνειδητοποιείς πως τους δικούς σου ανθρώπους τους μετράς σε κάτι τέτοιες δυσκολίες, μεγάλες, απροσπέλαστες!

Ζουν χωρίς να ζουν, συνεχίζουν επιρρίπτοντας ευθύνες, χωρίς να λύνουν τα προβλήματα αλλά διατηρώντας τα, μετακυλίοντας την ευθύνη στο χρόνο!

Υπηρέτες ονείρων που πατούν πάνω στα γυαλιά από τα σπασμένα πρόσωπα το κοινό, μοιάζουν με θεατές μα δεν είναι, μόνο συμμέτοχοι είναι, σε έναν παράδεισο χωρίς Θεό.

Μάθε πως δεν χρειάζομαι το “μάθε να σου”, αλλά το “είμαι δίπλα σου”, κιας μην καταφέρω να μάθω τίποτα από αυτά που γράφεις ποτέ!

Θέλει θάρρος να δίνεις, να αδειάζεις εσένα, να σε αφήνεις γυμνό για να γεμίσεις τον άνθρωπο που αγαπάς! 

Κι εγώ εδώ, τόσο δίπλα σου και τόσο μακριά σου, έχω τον χρόνο σύντροφο να μου δηλώνει τις διαστάσεις, τις αποστάσεις της ζωής δίχως εσένα. Τις ώρες, τις μέρες τα χιλιόμετρα, τα μίλια…

Σε κανέναν δεν αξίξει καμιά απανθρωπιά, κανένα ψέμα, καμιά απάτη για να αλλάξει!
Μα αφού έτσι έγινε, τουλάχιστον κατάφερα ακόμη και μέσα από την σαπίλα σας να νικήσω!  

Οι δυσκολίες με έμαθαν, πως το να είσαι δυνατός δεν σου ακυρώνει το δικαίωμα να είσαι κάποιες φορές αδύναμος!

Μαμά μου να σου πω; Η ζωή μου έχει νεράιδες, πειρατές, ξωτικά, γοργόνες και κάθε πλάσμα που εσύ μου λες πως δεν υπάρχει, πως είναι μόνο στην φαντασία μου… Κάθε τι που δεν βλέπεις εσύ, δεν σημαίνει πως δεν το βλέπω κι εγώ ή πως δεν υπάρχει!

Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν φίλους, κάνουν πως έχουν, γιατί συγκεκριμένες στιγμές οι φίλοι αυτοί, τους ενισχύει την εικόνα τους! Ξεχνούν την βοήθεια που τους έχεις προσφέρει, ειδικά όταν πλέον δεν σε χρειάζονται, και απλώς σε αδειάζουν στον πρώτο εύκαιρο κάδο των αχρήστων!

Ξέχασα να είμαι μάνα! Ξέχασα πως είμαι μαμά! Ξέχασα πως η αγάπη δεν διαβάζεται σε κανένα βιβλίο και δεν αγοράζεται με κανένα χρήμα! Η καρδιά μου πονά, σφίγγεται κι όλα τα μέσα τους ηχούν μέσα μου! 

Μοιράζομαι σκέψεις πρωινές. Δυστυχώς πολλές φορές φοβόμαστε να μοιραστούμε τα δύσκολα μήπως και χαρακτηριστούμε αδύναμοι!