Μοιραστείτε το άρθρο!

Κοιτώ γύρω μου εικόνες παντού, μηνύματα παντού. Μια πόλη φτιαγμένη από αφίσες, γκράφιτι, ταμπέλες, φωτεινές επιγραφές. Οι άνθρωποι αφίσες και οι ίδιοι! Βάφουν το χαμόγελό τους, δίχως να το ζωγραφίζουν! Βρίσκουν τις λέξεις από το λεξικό δίχως να τις νιώθουν στην καρδιά τους! Τοποθετούν το σώμα τους, χωρίς το ίδιο να νιώθει άνετα σε αυτή τη στάση!

Κι όλα αυτά για να ταιριάξουν κάπου! Κι όλα αυτά για να μοιάσουν σε κάποιον! Θαρρείς το δικό τους πρόσωπο δεν είναι αρκετό! Θαρρείς ο κόσμος τους, είναι ψεύτικος και ψάχνουν την αλήθεια αλλού….

Γιατί ο άνθρωπος να κοιτά την εικόνα και μόνο; Να εκμεταλλεύεται την εικόνα; Να πουλά την εικόνα; Να αγοράζει την εικόνα;
Γιατί ο κόσμος να γίνεται η ίδια η εικόνα;
Γιατί όποιος επιλέγει να μην γίνει όμοιος, να τον κρατούν στο περιθώριο οι γύρω του;
Γιατί να πρέπει να μοιάσεις κάπου για να γίνεις αποδεκτός και όχι να παραμείνεις το μοναδικό, το ξεχωριστό κομμάτι στο παζλ της ζωής;
Γιατί να πρέπει να πάρεις τη θέση κάποιου άλλου για να είσαι σημαντικός κι όχι να καλλιεργήσεις και να μεγαλώσεις αυτό που είσαι;
Γιατί να γίνεις άνθρωπος αφίσα;

“Πάλεψέ το” σου λένε! Πάλεψε να μοιάσεις σε κάποιον!

Να παλέψεις για τι; Για κάτι που δεν είσαι; Να σε απογειώσει μια εικόνα αφού σε καταναλώσει; Να σε σπρώξει στο βούρκο και στα υπόγεια του συμφέροντος κάποιου που νιώθει ασφαλής με φωτοκόπιες γύρω του; Συνήθως έτσι δεν γίνεται; Πάντα υπάρχει ένας πυρήνας που άγει το πλήθος! Πάντα ένας πυρήνας που χειραγωγεί τους ομοίους γύρω του, στο πώς θα γίνουν ολοένα και πιο ταυτόσημοι!

Η ζωή είναι μια απέραντη έκταση οξυγόνου, γεμάτη από χρώματα, συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες, αναζητήσεις! Ζωή χωρίς ψυχή είναι σαν ζωντανός νεκρός! Από πότε τα φωτοαντίγραφα απέκτησαν ψυχή; Από ποτέ οι ψυχές έγιναν ίδιες; Από ποτέ ο άνθρωπος έγινε αφίσα;

Οι άνθρωποι χαμηλώνουν τα φώτα για να πέσουν οι προβολείς επάνω τους! Νιώθουν μεγάλοι και τεράστιοι, λουσμένοι από το τεχνητό φως! Φως, ψεύτικο, σκοτεινό, εξαρτημένο από έναν διακόπτη, μα  εκείνοι δεν είναι που τον πατούν! Εξαρτημένες φωτοκόπιες επιλεγμένης ψευδαίσθησης είναι!

Αρνούνται να παραμείνουν το μοναδικό, το ξεχωριστό κομμάτι στο παζλ της ζωής! Αρνούνται να νιώσουν την ομορφιά του να είσαι μοναδικός και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής!
Αρνούνται να δουν πως καταστρέφοντας αυτό που είναι, αλλάζουν το ρου της ζωής!

Κι όταν περάσει ο καιρός κι όταν συνειδητοποιήσουν πως όλα όσα έκαναν στηρίζονταν στο τεχνητό! Κι όταν συνειδητοποιήσουν πως η ζωή έφυγε, πάει, δεν γυρίζει πίσω, τότε και μόνο μπορούν να δουν την ψευδαίσθηση! Τότε και μόνο μπορούν να δουν την εικονική πραγματικότητα! Τότε και μόνο λαχταρούν να ζήσουν γιαυτό που είναι οι ίδιοι!

Και τότε όλοι τους μονολογούν με χαμηλωμένα τα μάτια…

“Πέτα ψυχή μου! Πέτα και μέχρι εκεί έλα! Εκεί που το πέταγμα αντέχει να ανοίξει τα φτερά του! Εκεί που θα είσαι ολόκληρη!
Πέτα μακριά από την αφίσα!
Άραγε θα προφτάσεις;

Μοιραστείτε το άρθρο!