Ακρόπολη 2021. Διαδρομές τσιμέντου, χωρίς τη συναίνεση της Θεάς…
Η βροχή μόνο θα μπορούσε να σταθεί πλάι μου για πρώτη φορά στην Ακρόπολη, μετά τις γνωστές τσιμεντένιες παρεμβάσεις. Είχα ανάγκη τη μοναξιά του περιηγητή. Να ακούσω τη φωνή της Θεάς να μου μιλάει την άρρητη σοφία της και το νερό να ξεπλένει κάθε ανθρώπινη σκέψη. Να κρύβει το δάκρυ της αλλοτινής της ανάμνησης…
Στάθηκα ακίνητη στα Προπύλαια, η ανάσα μου ναρκωμένη θαρρείς αντίκριζα το ναό για πρώτη φορά. Η πρώτη μου σκέψη, Θεέ μου, όσα χρόνια κιαν περάσουν, ο Παρθενώνας ακόμη με σιδεριές. Αραγε τα τσιμέντα θα συνεχίσουν κι αυτά να υπάρχουν;
Θεά Παλλάδα είσαι εδώ; Ή μήπως εγκατέλειψες από καιρό τον τόπο των θνητών σου;
Έκανα μερικά βήματα να πατήσω το τερατούργημα. Δεν ξέρω αν ο πιο κατάλληλος άνθρωπος, για να χαρακτηρίσει αυτό το τσιμεντένιο πράγμα, είναι εκείνος που περπατά ξυπόλυτος σε χώμα, βράχια, χαλίκι, γρασίδι ακόμη και στη ζεστή άμμο! Θα το αδικήσω πολύ!
Κοιτώντας το σκέφτηκα το Ελληνικό και τις πρώτες ανακοινώσεις, όταν έφυγε το αεροδρόμιο. Είχαν μιλήσει για ήπια οικιστική δόμηση, μου είχε φανεί τόσο αστείος αυτός ο χαρακτηρισμός! Κάπως έτσι γελώ και με τις δηλώσεις της Κα Μενδώνη, ότι ο χώρος γίνεται προσβάσιμος για άτομα με κινητικά προβλήματα και ΑμεΑ.
Ποιος χώρος; Αυτός που για αψυχολόγητους λόγους έχει στυλιστικές τρύπες-λακκούβες σκορπισμένες εδώ κι εκεί; Και αυτό έγινε για την ανάδειξη του Ιερού Βράχου αλλά συνάμα και την προσβασιμότητα των ΑμεΑ; Και να το καταλάβω εντάξει αυτός με το καροτσάκι, θα τις αποφύγει με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, το ίδιο και αυτός με τη βακτηρία! Ο τυφλός που είναι με το μπαστούνι του χωρίς σύνοδο, πώς δε θα πέσει μέσα στη λακκούβα;
Ή μου λες ότι οι φύλακες, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι συμβασιούχοι και το μόνο που τους νοιάζει είναι η θεσούλα στο δημόσιο, θα τους πάρουν από το χεράκι σε όλη την τσιμεντωμένη διαδρομή; Αυτοί οι φύλακες, οι οριακά αγενείς και ξινοί που για να σου χαμογελάσουν, πρέπει να κάνεις τεράστια προσπάθεια; Δεν ήταν πάνω από δυο τρεις οι εξαιρετικά ευγενικοί, που ένιωσα ανθρωπιά μιλώντας τους. Για να μην πω για την έξοδο από την πλευρά του θεάτρου, που μου μιλήσανε αποκλειστικά στα Αγγλικά και δεν ήθελα να ανοίξω το στόμα μου και να κολαστώ πρώτη μέρα μετά από τόσο καιρό σε αρχαιολογικό χώρο!
Για να επανέλθω στην ακαλαισθησία της τσιμεντοποίησης του Ιερού Βράχου και στην κοροϊδία ότι φροντίζουν για τα ΑμεΑ. Ο προσβάσιμος χώρος για τα ΑμεΑ παραμένει πολύ λίγος! Έχοντας ΑμεΑ στο κοντινό μου περιβάλλον, ήρθα στη θέση τους και ένιωσα για μία ακόμη φορά πολίτης δευτέρας διαλογής! Φτάνεις στο χώρο κι εκεί που παίρνεις μια χαρά, σου κόβεται η ανάσα που επιτέλους ανέβηκες στην Ακρόπολη, εκεί και σου την τραβάνε πίσω! Ένιωσα σαν να βρίσκομαι σε παιγνίδι επιβίωσης με ζώνες δυσκολίας! Αρχάριοι, μετρίου επιπέδου, αυστηρώς για επαγγελματίες! Εκεί πας, εκεί δεν πας!
Κοινώς, για μία ακόμη φορά, μισές δουλειές!
Ένα τσιμέντο διαδρομή η Αθήνα, μισό τσιμέντο η Ακρόπολη! Μη σας δίνω και ιδέες για την υπόλοιπη…
Αθηνά, Ιππεία, Τριτωνίς, όλα τα επίθετα της ζωής δεν έφτασαν να σταθούν εμπόδιο στην καταστροφή του κάλλους της ακατέργαστης ομορφιάς του Παρθενώνα. Καμμία παρέμβαση προηγούμενων ετών, δεν χώρεσε τόση ασχήμια! Τσιμέντο με τρύπες διάσπαρτες εδώ κι εκεί. Δεν περιγράφω άλλο…
Κατηφόρισα προς το ναό της Θέμιδος. Είχα ανάγκη να αγγίξω έστω νοητά το δίκαιο, την ηθική και φυσική τάξη όπως με σοφία είχαν οι πρόγονοί μου περιγράψει στο πρόσωπο της θεάς. Κάθισα στο παγκάκι ακούγοντας μόνο τη βροχή. Τα δάκρυά μου κυλούσαν μαζί της. Η τροφός της γης η βροχή, η κάθαρση της ψυχής το δάκρυ.
Έμεινα για ώρα, ο χρόνος σταμάτησε. Δεν ήμουν ούτε μπρος ούτε πίσω. Ένιωσα ντροπή για την κατάντια των Ελλήνων. Δεν είμαστε πρόγονοί τους εμείς!
Όχι δεν μπορεί να είμαστε εμείς αυτοί με σκυμμένο το κεφάλι απέναντι σε όλους!
“Εμείς και στους θεούς όρθιοι μιλάμε!”
Ένιωσα ντροπή για την επανειλλημένη συναίνεση, σε κάθε καταστροφή που αφορά την Ελλάδα μας, των μνημείων της, των συνόρων της, της ελευθερίας της!
Αναζήτησα τη Θεά Αθηνά στους Έλληνες του σήμερα. Πουθενά! Βεβηλώσαμε τον τόπο της χωρίς τη συναίνεσή της. Κάποτε το έκαναν ξένοι, σήμερα χέρι ελληνικό. Κανείς δεν τη ρώτησε! Κανείς δεν της ζήτησε να συναινέσει!
Ακρόπολη 2021. Διαδρομές τσιμέντου, χωρίς τη συναίνεση της Θεάς κι εμείς προσκυνημένοι ακόμη…
