Μοιραστείτε το άρθρο!

Να μην κλαις, να γελάς! Να μεγαλώνεις το χρόνο ανεβαίνοντας στα αστέρια και μόνο με τα μάτια σου! Κι όταν η καρδιά σου νιώθει μικρή και μόνη να ζητάς συντροφιά του ουρανού την ατελείωτη γαλήνη. Τη σιωπή της νύχτας να γελάς και να φυλάς τα δάκρυα για να τα στάξεις σε μιας πηγής τη δίψα. Εκεί, δεν φτάνουν της βροχής τα μονοπάτια.

Μα να ‘σαι κλαις, γιατί μετά τα αστέρια, που σε έκρυψαν με της λάμψης τους το φως, βγήκε ο ήλιος και πώς να κρυφτείς! Ο ουρανός κρύφτηκε κι αυτός πίσω από αχτίδες, σύννεφα και σκέψεις ανθρώπων, τα βλέμματα όταν κοιτούν ψηλά.

Να μην κλαις, να γελάς! Να υψώνεις θάλασσες, να υψώνεις κύματα κάθε που σε πονάνε κι όλου του πόνου η δύναμη, ορμή, να μη σε φτάνουν. Κι όσα πληγώνουν και πονούν, του χρόνου η αρμύρα, σίγουρος να είσαι, θα τα κάψει. Έχε πίστη στα στοιχεία της φύσης!

Μα να ‘σαι κλαις, τον πόνο φοβάσαι, τον πόνο τρέμεις κι αυτόν αφήνεις άγκυρα μονάχα στο κορμί σου. Η γη ακόμη κράτημα κι ο αέρας μακρινή σκέψη για ελπίδα, μακριά εσύ για να σε φτάσει.

Να μην κλαις, να γελάς! Να φτιάχνεις δρόμους και μόνο με τα ασταμάτητα βήματά σου να βαδίζεις. Ποτέ μη σταματάς! Σκάψε δρομάκια εκεί που δεν υπάρχουν! Μη τη φοβάσαι τη μοναξιά, δικό σου ο χάρτης, δικό σου το ταξίδι!

Μα να ‘σαι κλαις! Βλέπεις ο κόσμος άγρυπνος φρουρός και σε ακολουθεί παντού, παντού σε βρίσκει και σου κλείνει το δρόμο. Τον ενοχλεί που ξέφυγες, τον ενοχλεί που μπόρεσες κι εκείνος δεν τόλμησε ποτέ να δημιουργήσει. Πάντα στα έτοιμα, πάντα στα εύκολα, πάντα δεύτερος…

Να μην κλαις, να γελάς σου λέω, ακόμη και τώρα που κλαίω εγώ, ένα ακόμη ξημέρωμα, στα σκοτεινά. Στα σιωπηλά μα όχι στα κρυφά, με πάτησαν τα κρυφά, με πλάκωναν στο στήθος για καιρό! Φτάνει ως εδώ! Άσε στην άκρη τις μάχες μόνος σου, καμία μάχη δεν κερδήθηκε από έναν μόνον, μα καμία δεν ξεκίνησε δίχως έστω τη σπίθα του ενός!

Κι εσύ εχθρέ, που τρέφεις τόσο μίσος στην καρδιά σου, μην παίρνεις δύναμη από εκεί, σε αφήνω να ματώνεις κι άλλο την ψυχή σου. Ζυγώνει η ανταμοιβή σου, ζυγώνει η πληρωμή.

Ολέθριο το πέταγμα σε ουρανούς που δεν βάστηξαν των ονείρων τα φεγγάρια…

Ολέθριες κι οι θάλασσες, οι καμωμένες από τα δάκρυα των αδικημένων….

Ολέθριοι οι δρόμοι που ανοίχτηκαν με πείσμα και με τόλμη…

Ολέθρια και τα δάκρυα που δεν τα σκούπισε μιας συγγνώμης η αλήθεια….

Κι εσύ εχθρέ, στα μάτια σου μόνο είσαι εχθρός και στα δικά μου φίλος, μου έδειξες πώς είναι να πονούν κι έμαθα πολλά από εσένα! Γιαυτό κράτα το χαμόγελο μειδίαμα, από της καρδιάς σου αναπνοή ποτέ δεν πήρε, μα ούτε και θα πάρει.

Κοντοζυγώνει η ανταμοιβή σου, κοντοζυγώνει η πληρωμή. Κι όποιος στη ζωή βάζει «τιμή», μία ζωή θα πληρώνει, όσα νομίζει πως εισπράττει για δικά του…

Μοιραστείτε το άρθρο!