Μοιραστείτε το άρθρο!

Τα μαθήματα που πήρα, έπαψαν για λίγο τις φωνές των άλλων που χτυπούσαν ανελέητα τα έγκατα του μυαλού μου και κατέστρεφαν ολοένα και πιο πολύ εμένα. Αυτή η βουή με κούρασε, αυτές οι φωνές τους, μου τρέλαναν το μυαλό και είπα ή εγώ ή αυτές! Ή η δική μου φωνή ή οι φωνές των άλλων. Μου μιλούσαν πώς να φέρομαι, πώς να στέκομαι, τι να πω, τι να αποφασίσω, τι να είμαι, μα κυρίως, τι να μην είμαι!

Να μην είμαι αδύναμη, να μην είμαι άτρωτη, να μην είμαι εγώ! “Δεν μπορώ άλλο” ήθελα να φωνάξω, μα οι φωνές των άλλων φώναζαν για εμένα! Μιλούσαν για εμένα! Αγαπούσαν για εμένα, μα ποτέ δεν σώπαιναν. Νόμιζα πως τις έσβηνα όμως εκείνες παρέμεναν! Σαν τη σιωπή που πριν, υπήρχε κάτι… Κάτι περίεργο, κάτι ηχηρό, κάτι…

Δεκανίκι ήμουν σε τόσες φωνές, κιαν τολμούσα να ξεστομίσω “ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ” ένιωθα πως θα τις πρόδιδα και δεν θα είχαν από πού να πιαστούν. Τραπουλόχαρτα σε ένα παιχνίδι που οι παίκτες έχασαν τα δάκτυλά τους, δεν τα ένιωθαν, σαν ανύπαρκτα, σαν το σώμα μου, που πια δεν κουνιόταν, μα πιο ακούνητη ήταν η ψυχή μου! Σαν το άγνωστο “κάτι” πριν τη σιωπή και την παρτίδα αφημένη για μετά. Μα πριν τη σιωπή υπήρχε “κάτι”, δεν έφτασα έτσι εύκολα ως εδώ!

Στάθηκα αμέτρητες φορές σε αυτό το κάτι, για να καταφέρω να απομονώσω τις φωνές. Να ξεχωρίσω την χειραγώγηση από την καθοδήγηση, την ανάγκη από την επιθυμία, την αλήθεια από την ψευδαίσθηση.

Πόσα από αυτά είχαν γίνει δικές μου πεποιθήσεις, πόσα από αυτά δογμάτιζαν για καιρό τις απόψεις που θεωρούσα δικές μου. Ποια ήμουν εγώ τελικά; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουν εγώ;

Μια ζωή να διαχειρίζομαι την ασυγκράτητη πτώση μου, γιατί οι γύρω μου δεν άντεχαν να βλέπουν έναν ακόμη να πέφτει κι οι φωνές τους πνιγόντουσαν.

Πέρασαν τόσα μαθήματα από μπροστά μου. Η ψυχή μου δεν διάλεξε ποτέ να παραδοθεί αμαχητί! Είμαι εδώ, τώρα, να χτυπώ έξω από τις πόρτες των Θεών, να έχω σωπάσει τις φωνές των άλλων, μα οι Θεοί να μην μου ανοίγουν! Κάθε πόρτα και κλειδαριά, κάθε παράθυρο ένα αθέατο αδιέξοδο κι οι φωνές των άλλων αποκομμένες πίσω από ηχομονωτικό τζαμί!

Δυστυχώς ξέχασα πώς να ακούω τη σιωπή, ξέχασα ποια είμαι όταν βρίσκομαι εκεί. Υπάρχει κάτι πριν από τη σιωπή, κάτι σαν σκοτάδι που το βάζεις εσύ για να μη βλέπεις τι έρχεται. Για να μη χαμηλώσουν οι φωνές τους και ξεχάσεις πως, εσύ, πρέπει να ζεις για τον κόσμο των άλλων. Να μην πληγώσεις τους άλλους, να γελάς για τους άλλους, να ζεις για τους άλλους, να μπορείς για τους άλλους.

Σταμάτα να αφήνεις μηνύματα πως αντέχεις και μόνο κλάψε! Δείξε τους πως κι εσύ καταρρέεις, πως κι εσύ πονάς! Κράτα τα μαθήματά σου και συνέχισε. Οι φωνές ποτέ δεν άκουγαν! Οι φωνές ποτέ δε νοιάστηκαν. Οι φωνές, μόνο φώναζαν! Οι φωνές τα ήθελαν όλα δικά τους! Η δική σου φωνή, ήθελε μόνο αυτό που έχασε! Ήθελε αυτό το “κάτι” πριν τη σιωπή και τώρα μάταια το ψάχνει. Δίχως αυτό οι φωνές δεν θα σβήσουν ποτέ, μόνο θα σταματούν για ένα διάλειμμα και θα επιστρέφουν πάντα πιο δυνατές…

Μοιραστείτε το άρθρο!