Μοιραστείτε το άρθρο!

Σε κοιτάζω εδώ. Μόνη δεν είσαι, μα πλάι σου δεν φαίνεται κανείς! Θα μπορούσες να είσαι άγγελος ντυμένος άνθρωπος, μα θα μπορούσες να είσαι απλά ένας άνθρωπος που μοιάζει σε άγγελο! Τα μαλλιά σου λιτά, γράφουν αυλάκια στων ματιών σου τις γραμμές, κρύβοντας του χρόνου το διάβα. Πώς να σε αγγίξω δίχως να μου απλώσεις το χέρι, πώς να σου μιλήσω όταν πλάι σου κόβεται η λαλιά μου, πώς να σε κοιτάξω όταν το δικό μου φως είναι τόσο λίγο μπροστά στο δικό σου.

Αλήθεια είσαι εδώ για εμένα; Αλήθεια εμένα περιμένεις;

Σε κοιτάζω εδώ, καθισμένη σε μια στάση λεωφορείου. Κάτι περιμένεις, κιας κρατάς τα μάτια σου χαμηλωμένα σε μια οθόνη. Δάκτυλα τρέχουν επάνω της, δεν σταματούν, παρά μόνο για να σηκώσεις λίγο το βλέμμα και ξανά κολλημένη εκεί.

Άνθρωποι περνούν βιαστικοί, μια γυναίκα, σου αποσπά την προσοχή με του τσιγάρου της την κάπνα, μα για λίγο, όσο κρατά ένα άγγιγμα στου λαιμού σου την μεταξένια υφή.

Σε κοιτάζω μέσα στη σιωπή σου κι όσο κιαν θέλω να ακούσω της φωνής σου τη χροιά, τόσο ανάγκη έχω, από εσένα μόνο τη σιωπή σου. Για να μην στοιχειώσεις και τους ήχους μου, για να μην ακούω τη φωνή σου παντού στα βήματά μου.

Ναι! Το μόνο που χρειάζομαι από ένα πλάσμα σαν κι εσένα, είναι να σε ακούω χωρίς μιλιά κι έτσι να νιώθω πως οι φωνές του σώματός σου, δεν θα σταματήσουν ποτέ να μου μιλούν. Δεν θα πάψω ποτέ να τους ακούω. Όταν χάνεις τον έναν τρόπο, τον επόμενο τον νιώθεις πιο δυνατό, σαν να γκρεμίστηκαν τα τείχη από το σώμα σου, σα να πλησίασες λίγο πιο κοντά στην αλήθεια.

Σε κοιτάζω μες τη σιωπή σου και σε ρωτώ, δίχως να περιμένω απάντηση. Άραγε εσύ, από που να ήρθες; Από τη διάσπαση ή την σύζευξη, από την απόσχιση ή την σύνθεση. Δρόμοι της ίδιας ρίζας, μα τόσο ξεχωριστοί! Αν καταστρέψεις τη βάση τους καταστρέφεις και τους δύο…

Κανείς δεν ενώνει όμως πλέον κομμάτια, κανείς δεν νοιάζεται να έρθει κοντά. Όλους τους πληγώνει το μαζί αργά ή γρήγορα. Όλους τους οδηγεί το μαζί στο μόνοι. Δεν μου κάνει εντύπωση πια που είσαι μόνη, δεν σε κοιτάζω σαν κάτι ξεχωριστό. Η μαγεία έφυγε κοιτώντας κι εμένα, εδώ, στην άκρη του δρόμου. Μόνος με μια οθόνη αγκαλιά και με τα δάκτυλά μου να τρέχουν με μανία επάνω της. Δεν ανταμώνουν πλέον οι ματιές των ανθρώπων, δεν συναντιούνται τα βλέμματα, όλοι μοναχοί περιμένουν το μαζί.

Κανείς δεν ζητά συγγνώμη και κανείς δεν συγχωρεί. Καμία σύνθεση, καμία ένωση, καμία σύζευξη. Μόνο μακριά και πάντα μόνοι. Στη σιωπή, στην πληγή, στη δική μας αταίριαστη συμβιβασμένη ζωή.

Μοιραστείτε το άρθρο!