Μοιραστείτε το άρθρο!

Κλείνουν κύκλοι αποχαιρετάς, φεύγουν άνθρωποι αποχαιρετάς, πεθαίνουν άνθρωποι αποχωρίζεσαι. Όλη μας η ζωή ένα καλώς ήρθες και ένα αντίο, ένα καλώς το κι ένα γεια χαρά, ένα να ζήσει κι ένα καλό ταξίδι.

Πόση σιωπή χωρά και πόση περισσεύει για εκείνη τη στιγμή της σφιχτής αγκαλιάς, πόση για του παγωμένου χαμόγελου; Πόση για εκείνη, που ξαφνικά μένεις μόνος να μετράς συναισθήματα, συζητήσεις, βλέμματα, αγγίγματα, σιωπές κάτω από ήλιους και φεγγάρια κάτω από ανατολές και δύσεις.

Κάτι μένει, κάτι αποσχίζεται, κάτι σε σφίγγει στο λαιμό. Εκεί, στην επαναλαμβανόμενη μοναξιά σου, εκεί στις σκέψεις που μόνο εσύ ακούς, όμως στην ουσία μόνο τις αισθάνεσαι γιατί είναι μέσα σου, στην άφωνη λαλιά σου. Λίγο χθες κρατάς, λίγο τώρα ξεφυσάς, λίγο ακόμη η ζωή σου προχωρά.

Και τώρα; Πάει κι αυτό τελείωσε, πέρασε; Περνούν οι ζωές μας άλλοτε διασταυρώνονται άλλοτε ενώνονται κι άλλοτε στέκονται εμπόδιο η μία στην άλλη! Κάτι αφήνεις, κάτι παίρνεις, κάτι δίνεις, κάτι θυμάσαι και κάτι λησμονείς.

Έτσι ζεις έτσι συνεχίζεις, εκεί μόνος μια βροχερή νύχτα, μια ηλιόλουστη ημέρα. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει αυτή τη ροή, μόνο εσύ σε μια στιγμή αλλοφροσύνης, μόνο ο χρόνος σε μια στιγμή που ήταν για να ‘ρθει, μόνο η ζωή, που οι σοφοί λένε πως ξέρει καλλίτερα! Ο ακούραστος κύκλος της ζωής που μας μαθαίνει τα βήματα κάθε φορά από την αρχή.

Καλή σου νύχτα ζωή, καλή σου μέρα αύριο, αντίο χθες, το εδώ και τώρα μου ποτέ δεν θα είναι το ίδιο. Τα δάκρυα στέγνωσαν και οι δείκτες σταμάτησαν, εκεί, που κανείς μας δεν πρόφτασε να φτάσει κιας μην τελείωσε ακόμη ο δικός του κύκλος ζωής!

Μοιραστείτε το άρθρο!