Η μαγική δύναμη των περασμάτων

Αγαπώ τα περάσματα! Οι ζωές των ανθρώπων κι όλες οι σκέψεις τους περνούν σαν βρεθούν από διαδρόμους. Μια υποσυνείδητη ανάγκη, μια μνήμη χαμένη στα βάθη της γονιδιακής τους αλληλουχίας. Όλο τους το παρελθόν ένα αέναο πέρασμα στο αύριο. Κανένας σταματημός κι όμως όταν βγαίνουν σε απλωσιά, σε άνοιγμα πάντα ξεχνούν… Πάντα θυμούνται ότι τους βολεύει από το τώρα κι ότι τους συντηρεί τη μιζέρια που ταιριάζει τόσο πολύ στο όλο τους τοπίο.

Αρνούνται να ξεφύγουν κι αφήνονται να υποφέρουν παραδομένοι στην αποδοχή της μοίρας!

Γιατί να ζήσεις αφού όλα είναι γραμμένα, γιατί να επιλέξεις; Η μοίρα διαλέγει, η μοίρα επιλέγει, εσύ ένα άβουλο ον μέσα στον μακρόκοσμο του κύκλου της ζωής. Τίποτα και τα πάντα μέσα σου κι εσύ συνεχίζεις πεισματικά στο τίποτα του πεπρωμένου. Αναρωτήθηκες αν το πετάξεις κάτω αν θα σπάσει; Δοκίμασες να το ακυρώσεις; Μα εύκολο δεν είναι, όταν έχεις μάθει να πιστεύεις στην αδυναμία σου να χαράξεις το δικό σου δρόμο! Αρνείσαι, μόνο αρνείσαι!

Κι εγώ εδώ, μόνη στέκομαι σε ετούτο το πέρασμα προσπαθώντας να θυμηθώ, όλα όσα μου λείπουν κι όλα όσα δεν τα πίστεψα ακόμη. Παρακάτω, στο άνοιγμα, κάποιος με περιμένει για να φύγουμε από εδώ! Εξαρτάται από εμένα ή μάλλον έτσι νομίζει, εγώ θα τον γυρίσω στο δικό του εκεί… Μα διάολε κανείς δεν ανήκει σε κανέναν! Κανείς δεν πρέπει να σέρνεται από κανέναν, μα όλοι μαζί, συνθέτουμε μια αλυσίδα, αόρατη και τόσο δυνατή! Πού να βρεθώ; Τι είναι σωστό; Για εμένα, για εσένα, για εκείνον;

Να σπάσω πρώτη την αόρατη αυτή ένωση; Αν απομακρυνθώ, εκείνοι χάνονται ή μπορούν κι ενώνουν τα κενά, τις νοητές πληγές; Κιαν δεν είναι πληγή αυτή η σχάση κιαν είναι άνοιγμα σε μια άλλη Πύλη; Γιατί να μην τολμήσω να βγω από εκεί κι ίσως κάποιος ακολουθήσει;

Εκείνος που τολμά να ανακαλύψει ακόμη και τα λάθη του… Εκείνος που τολμά να έρθει αντιμέτωπος με τις αποτυχίες του! Εκείνος που ψάχνει Φως ακόμη και μέσα από άγνωστα σκοτεινά μονοπάτια. Ό,τι δεν γνωρίζεις συνήθως σε φοβίζει, λίγες φορές σε ιντριγκάρει γιαυτό στέκεις ακίνητος, νομίζοντας πως είσαι ασφαλής.

Τίποτα δεν σταματά, όλα αλλάζουν, “δημιουργούνται” συνεχώς, σμιλεύονται σαν τις πέτρες από τον αέρα και τη θάλασσα. Αργά για το μάτι, στο χρόνο τους για την ψυχή!

Να μένεις στα περάσματα! Να ζεις τα Κανάλια της Μεταμόρφωσης και να ανοίγεις τις Πύλες της αμφισβήτησης του μυαλού! Άστο στην άκρη αυτό, πολλή δύναμη του έδωσες, αρκετά!

Να μένεις στα περάσματα! Ένα πέρασμα, πάντα κάτι σου παίρνει και κάτι σου δίνει! Πολλές φορές αυτό που σου παίρνει είναι αυτό ακριβώς που σου δίνει… το χώρο, το έδαφος, για να συνεχίσεις ελεύθερος!