Παιδί ή ενήλικα;

11 Δεκεμβρίου Παγκόσμια ημέρα παιδιού

Παιδί, η πρώτη σου σκέψη παιγνίδι, η δεύτερη χαμόγελο, η τρίτη στοργή…
Η σκέψη και μόνο των παιδιών μαγεύει την ψυχή, μα μια γλυκιά μελαγχολία τριγυρίζει μέσα σου. Εγώ πότε σταμάτησα να είμαι παιδί;

Μα είσαι ενήλικας! Λογικέψου!
Η φωνή μέσα σου δεν σταματά να χτυπά αλύπητα τα σπλάχνα σου, είσαι ενήλικας δεν είσαι παιδί!
Πάει το παιδί, δεν θυμάσαι καν από ποια ηλικία σβήστηκε από την μνήμη σου και την ψυχή σου κι από παιδί έγινες ενήλικας, από μικρό σε ήθελαν μεγάλο…

Σε έπλαθαν, σε γέμιζαν ώρες ακινησίας σε μια σχολική καρέκλα, να απαγορεύεται να μιλήσεις, να πεις έξω από τα βιβλία τους απόψεις, να αστειευτείς, να διαφοροποιηθείς!

Όχι παιδί μου! Αυτά που ήξερες τα ανάποδα ανεβάσματα στην τσουλήθρα, το κρεμασμένο κεφάλι στο μονόζυγο, το αίμα να τρέχει από το χτύπημα κι εσύ να συνεχίζεις να χοροπηδάς και να χαίρεσαι, ξέχασέ τα!

Η ζωή του ενήλικα σε θέλει μουδιασμένο, τακτοποιημένο, όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της εικόνας, του χρήματος και της καταναλωτικής μανίας!
Εκεί μέσα δεν χωρά μια παιδική ψυχή, εκεί μέσα δεν χωρά αγνότητα, εκεί μέσα δεν χωρά ξεγνοιασιά και για όσο υπάρχουν παιδιά κάποιοι θα πολεμούν με νύχια και με δόντια να τα κάνουν ενήλικες!

Τι γνωρίζουν τα παιδιά από θρησκείες, τι γνωρίζουν τα παιδιά από κόμματα και ομάδες, τι γνωρίζουν τα παιδιά από μίσος, πολέμους και βεντέτες! Τα παιδιά γνωρίζουν μόνο το χαμόγελο, γνωρίζουν μόνο την ευτυχία, γνωρίζουν μόνο το παιχνίδι κι έτσι επιθυμούν για όλη τους τη ζωή!

Εσύ πολεμάς να τα βάλεις εκεί μέσα γονέα και σύστημα, για να μπορέσουν να σταθούν στην κοινωνία, να είναι αποδεκτά!
Τα έντυσες ρούχα δικά σου, μαύρα και γκρι, τους φόρεσες κουστούμι τα αγόρια και μικρομέγαλα φορέματα τα κορίτσια να είναι έτοιμα για το αύριο, ενήλικες από κούνια! Τα βάπτισες Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, τους έδωσες τάμπλετ να μάθουν στην ψευδαίσθηση πως όλα γίνονται με το κουμπί μόνο, τα γαλούχησες καταναλωτές και τώρα είσαι υπερήφανος!

Πλέον εξαφανίζονται οι κούνιες με χώμα και χαλίκι, οι αλάνες, οι βρύσες με το νερό που πίνατε με το στόμα, η μπάλα δεν σου κάνει σκισμένη, μόνο γυαλισμένη και καινούργια…
Πλέον η ζωή σου παύει να έχει νόημα χωρίς WIFI, 50’ τηλεόραση, υγρά μαντηλάκια για την βρωμιά, ιονιστή, καφέ για να ξυπνήσεις θαρρείς πως όταν ανοίγεις τα μάτια το πρωί παραμένεις κοιμισμένος, αναψυκτικό για να ξεδιψάσεις, πισίνα για να κολυμπήσεις, air condition μη και ιδρώσεις το καλοκαίρι και πάει λέγοντας.
Το παιδί που θέλει να κυλιέται στα χώματα, να πίνει νερό από το λάστιχο, να πατάει στα βράχια ξυπόλυτο, να τρέχει ο ιδρώτας του ποτάμι, δεν ζει πια!

Το σκότωσες το παιδί ενήλικα, το δολοφόνησες στον βωμό της άνεσης και το όνειρο μιας άνετης ζωής.

Πού είναι η άνεση να τρέχει όλη μέρα να προλάβει μην του φύγει το Α’ και το 20 από τα χέρια, να προλάβει γλώσσες, αθλήματα, μουσική, φροντιστήρια και ψυχολόγο για να μπορέσει να διαχειριστεί όλη την πίεση;
Πού είναι η άνεση να είναι απλά σωστός άνθρωπος και να τρέχει να γίνει άριστος μόνο στα “χαρτιά” και τα πτυχία που στοιβάζει στο φάκελο που θα το οδηγήσει στο όνειρο της άνετης ζωής;
Τώρα πια τις μαργαρίτες τις μαδά λέγοντας, θα προλάβω, δεν θα προλάβω, θα προλάβω δεν θα προλάβω!
Το να είναι παιδί, του είναι βάρος και βιάζεται να γίνει ενήλικας.

Κάπως έτσι κυλά η ζωή ενός παιδιού…
Κάπως έτσι έγινες ενήλικας…
Κάπως έτσι κι εσύ θα φτιάξεις το επόμενο παιδί…
Παιδί ή ενήλικα;