Μοιραστείτε το άρθρο!

Και εκεί, μέσα στη γκρίζα θάλασσα της πόλης, κάπου σε κάποια γκρίζα παραλία έκανε την εμφάνισή του, ανέλπιστα, απροσδόκητα, με θράσος χρωματικό, μια Σκέψη ντυμένη με κέλυφος, μακριά από ακρογιαλιά, να θυμίσει την κουβέντα που κάναμε… Λόγια που δεν αναγνωρίζονται από την μάζα ως λόγος επαφής, σκέψεις που συνήθως τις κρατάς μέσα σου γιατί βαρέθηκες να ακούγεσαι ακαταλαβίστικος και σώπασες! Έτσι έπρεπε να γίνει!

Η ημέρα δύσκολη πολύ κι όμως με βρήκες στιγμή που οι σκέψεις μου μετρούν τις αντοχές μου. Να φύγω ή να μείνω να αποσυρθώ ή να προχωρήσω λίγο ακόμη;

Εσύ, ένα κοχύλι μακριά από τη θάλασσα…

Να σε κρατήσω στα χέρια μου δικό μου, να σε αφήσω έτσι, μόνο όπως σε βρήκα ή να σε οδηγήσω στη δική σου ακρογιαλιά! Να σε απελευθερώσω και μαζί σου να απελευθερωθώ κι εγώ, γιατί τίποτα δεν είναι δικό μας, ούτε καν εμείς οι ίδιοι δεν ανήκουμε σε εμάς, αφού με τον φυσικό θάνατο αφήνουμε πίσω τα πάντα, αφήνουμε εμάς!

Πόσα δεν έχουν νόημα και πόσα νοήματα χάνονται, κρύβονται ανάμεσα στο τίποτα που τα αποκαλύπτει ένα ξαφνικά! …

Μια συνάντηση, μια φωτογραφία, μια Σκέψη οδηγούμενη από την ανάμνηση.

Εσύ, ένα κοχύλι μακριά από τη θάλασσα…

Το μυαλό μου κουβάρι πιάνεται από την συνάντηση ετούτη, πιάνεται από το κέλυφος, το φορά προστασία, σαν Δούρειος Ίππος που χτυπά να μπει στους εχθρούς. Μέσα του είναι η δύναμη, μα αν δεν ανοίξει την κρυφή πόρτα θα παραμείνει μόνο ένα ξύλινο άλογο, ένα περίεργο δώρο, ένα κρυφό μυστικό…

Οι σκέψεις μου δεν σταματούν να με κατακλύζουν! Δεν ξέρω αν τελικά έπρεπε να μαζέψω το κοχύλι από την άσφαλτο… Μα με αυτή τη μπόρα που έριξε, ίσως να κατέληγε σε ένα πιο υδρόφιλο περιβάλλον, ίσως να ήταν μια δοκιμασία, να μπορώ να αφήνω τις καταστάσεις όπως είναι, να μην παρεμβαίνω παντού και πάντα, να δέχομαι την Σοφία του Θεϊκού έργου, να μην έχω για όλα μιαν ερώτηση να περιμένει μιαν απάντηση…

Αυτές οι αμφιβολίες και οι δεύτερες σκέψεις πάντα με κρατούσαν ακίνητο, στάσιμο, βαλτωμένο.

Κι όσο κιαν γνωρίζω πως πράγματα, καταστάσεις, άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας με τα δώρα τους και το αντίτιμό τους, έχουν τον δρόμο τους στη δική τους ακρογιαλιά, με τα θέλω τους, τα μπορώ τους να τα κατακτήσεις, να γίνουν δικά σου, εγώ εκεί μόνο να ρωτώ! Καμία υπομονή, πάντα και μόνο αναζητώντας μια απάντηση σε κάθε μου ερώτηση…

Κι εσύ, ένα κοχύλι μακριά από τη θάλασσα…

Μα έτσι είναι ο άνθρωπος, πότε σε κυριεύει το Εγώ, πότε η σαγήνη του αγνώστου κι άλλες φορές γεννιέται το αίσθημα της φροντίδας, η προστασία, η δική μας προσωπική παρέμβαση που απορρέει από τις εμπειρίες, από τους φόβους και τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις.

Κάποιες συναντήσεις είναι κάλεσμα για να σώσεις, να σωθείς, να λυτρώσεις, να λυτρωθείς, να ‘ρθεις πιο κοντά στις ουσίες της ζωής δοκιμάζοντας…

Το κάθετί έχει έναν προορισμό κι έναν λόγο να βρεθεί στο δρόμο μας!

Πότε για να αποφύγεις, πότε για να χτυπήσεις επάνω και πότε για να αναγνωρίσεις… Κοίτα με τώρα, να ψάχνω νοήματα για ένα κοχύλι επάνω στην άσφαλτο! Άραγε ποιος να ήταν οδηγός του και το έφερε ως εκεί, μακριά από την αρμύρα της θάλασσας; Μπορεί οδηγώντας το, σε ένα υδρόφιλο περιβάλλον κάτι να χρειάζεται να μάθω από εκεί, μα ποτέ δεν θα το μάθω αν το φυλάξω για δικό μου, εδώ ακίνητο με τα γιατί μου! Ακόμη κι ότι ένα κοχύλι με οδηγεί, με σπρώχνει να ρωτήσω τον άνθρωπο που μπορεί να γνωρίζει την απάντηση, είναι κομμάτι της διαδρομής του για την δική του ακρογιαλιά.

Ανάθεμά σε εαυτέ! Δεν κουράζεσαι με τόσες ερωτήσεις; Ξέχασες το άκου, νιώσε, δες, αφουγκράσου τον δρόμο και περπάτησέ τον; Βρες το δρόμο αυτό για την δική του ακρογιαλιά, ίσως να σε οδηγεί στη δική σου, ίσως όχι, μα περπάτησέ τον! Οι σκέψεις θα μείνουν μέσα σου, θα μουχλιάσουν, σκιές μαύρες θα γίνουν ψάχνοντας πάντα κολλημένος την σωστή απάντηση σε κάθε ερώτηση.

Γιαυτό περπάτησε κάθε δρόμο, πάρε από το χέρι κάθε συνοδοιπόρο που σου ανοίγει  την ψυχή του χωρίς να φωνάζει κι είναι μόνος μακριά από τη θάλασσά του, όσο παράξενο κιαν φαντάζει.

Σάμπως εσύ, είσαι ήδη στη δική σου; Κι εσύ, ένα κοχύλι είσαι, μακριά από τη θάλασσά του…

Μοιραστείτε το άρθρο!