Γιαυτό στάθηκα εδώ!

Στάθηκα εδώ, στης μοναξιάς το στασίδι περιμένοντας να ‘ρθεις.

Στάθηκα εδώ, που ο χρόνος δεν κύλησε με την βροχή, μα κύλησε με την εικόνα σου στην σκέψη μου κι οι στάλες της βροχής καθρέπτης της μορφής σου.

Στάθηκα εδώ, για να σου δείξω πως χωρίς εσένα δεν πάω παρακάτω, χωρίς εσένα δεν προχωρώ!

Πόσες φορές στέκεται ακίνητος ο άνθρωπος αφήνοντας τον χρόνο στην άκρη, χωρίς να θέλει να τον φτάσει, χωρίς να θέλει να τον παγιδεύσει; Καμιά! Τον κυνηγούν τον χρόνο έξω από εκείνους, μα μέσα τους νομίζουν πως δεν είναι. Κι εγώ εδώ, τόσο δίπλα σου και τόσο μακριά σου, έχω τον χρόνο σύντροφο να μου δηλώνει τις διαστάσεις, τις αποστάσεις της ζωής δίχως εσένα. Τις ώρες, τις μέρες τα χιλιόμετρα, τα μίλια… Θάλασσα και γη, γη και θάλασσα ο χρόνος μου μακριά σου, αγγίζω τον έρωτα στην καρδιά μου, μα ποτέ εσένα! Εσύ, διαλέγεις την σιωπή, κι όσα σ´αγαπώ μου είπες μαζεμένα σε μια νύχτα, σκόρπισαν σε μιας απρόσμενης βροχής την ορμή.

Γιαυτό στάθηκα εδώ…

Αν δεν μας ενώνει ο χρόνος. ίσως μας ενώσουν οι στάλες της, ουράνια πλάσματα από του θυμωμένου ορίζοντα τα σπλάχνα, πέφτουν στην γη μα εκεί πάντοτε επιστρέφουν! Ίσως ταξιδέψουν σε εσένα κάποτε, ίσως μπουν μέσα σου σε μιαν αναπνοή σου κι επιστρέψουν πίσω σε εμένα σαν βροχή ξανά!

Γιαυτό στάθηκα εδώ…

Για τους άλλους μόνος, μα για εμένα η μοναξιά, δεν είναι τίποτε άλλο από λίγες στιγμές μακριά σου, σαν να είσαι εδώ μα να μην μπορώ να σε αγγίξω! Κι έτσι στάθηκα εδώ, περιμένοντας να ξαναβρέξει κάτι από εσένα…