Θάνατος στο καινούργιο, ζωή στο παλιό…
Μοιραστείτε το άρθρο!
Αλλάζει ο άνθρωπος; Πόσες φορές ξεκίνησα κείμενο και το παράτησα στη μέση, το έσβησα, το ξαναέγραψα κρατώντας μέσα μου την άσβεστη ελπίδα πως κάνω λάθος, πως ο άνθρωπος αλλάζει!
Χρόνια μετά καταλήγω πως όχι, δεν αλλάζει ο άνθρωπος, απλά μεγαλώνοντας κουράζεται και ξαποσταίνει λίγο, μέχρι να ξανασυνεχίσει την διαδρομή του.
Τα χούγια, τα αρνητικά του δεν παύουν! Είναι μια πληροφορία στο γονιδίωμά του και πώς να σβήσεις υλικό από τον έλικα της ζωής; Μόνο ο Θεός μπορεί κι όποιος θέλησε να τον φτάσει, τον προσέγγισε σαν άνθρωπος και όχι σαν Θεός…
Είμαι ένας απλός παρατηρητής της ζωής, κατακλυσμένος από ερωτήματα, θέλοντας να έχω πίστη στην δύναμη του ανθρώπου, νόμισα κάποτε πως τα βρήκε με τα μέσα του και πέρασε η φουρτούνα, έληξε ο πόλεμος!
Κι όμως, ποιος ύπουλος εχθρός δεν επιλέγει μια πρόσκαιρη πονηρή ανακωχή;
Εχθρός, η φύση του ανθρώπου, εχθρός, οι ποιότητές του κι όσο και να τις καλλιεργήσει, ό,τι γεννήθηκε στραβό, στραβό και θα συνεχίσει. Λίγο τις γωνιές θα λειάνει, λίγο τις άκριες για ομορφιά μα, σαν το κρατήσεις στα χέρια σου, θα νιώσεις τις γραμμές του, οι διαδρομές όταν τις αγγίξεις δεν κρύβονται κι έτσι αισθάνεσαι πως ούτε στην υφή του ο άνθρωπος αλλάζει!
Τι να το κάνεις το επιλεκτικό φιλότιμο και κάποιες εφήμερες στιγμές καλοσύνης; Όταν ο πυρήνας είναι σκάρτος και χωρίς γερά θεμέλια, δεν πας πουθενά!
Ο άνθρωπος δεν αλλάζει, μόνο που εκπαιδεύει τον εαυτό του να κρύβει τα αρνητικά του μα, στην δύσκολη στιγμή δεν τα ελέγχει, δεν τα ορίζει, τον κατακλύζουν σαν άνισος πόλεμος.
Ξεγελά τους γύρω του πως διψά για ελευθερία από το παλιό, μα τελικά συνεχίζει να συμβιβάζεται σε καθετί που θανατώνει το καινούργιο!
Θάνατος στο καινούργιο, ζωή στο παλιό!
Έτσι πορεύεσαι άνθρωπε, ανάμεσα στο θέλω σου, που αναγνωρίζεις βαθιά μέσα σου πως πρέπει να αλλάξεις, να προχωρήσεις, μα έχεις να παλέψεις με το μεγαλύτερο θηρίο από όλα τα θηρία, εσένα!
Κι αυτός ο πόλεμος είναι χειρότερος από τις μάχες με τους γύρω σου… Ο εχθρός φαντάζει ανίκητος και ο πόλεμος συνήθως είναι χαμένος!
Σου είναι τόσο δύσκολο να επιβληθείς, παραμιλάς ελπίζοντας πως κάποιος κάτι μέσα σου θα ακούσει, μα ο μόνος που ακούγεται είσαι εσύ, χωμένος στην γωνία του Εγώ σου, συνομιλώντας με την φωνή μέσα σου:
“Κάνεις σαν τον πόλεμο εαυτέ, σα να άρχισε ένας πόλεμος σήμερα, εγώ διψάω για ελευθερία κι εσύ για θάνατο.”
Πού θα σε βγάλει όλο αυτό δεν ξέρεις, κι όμως συνεχίζεις εκεί να μένεις στο γνώριμο, ίδιο! Συνήθισες πια!
Αυτό το κακοτράχαλο Εγώ είσαι, αυτό το αγύριστο κεφάλι που αρνείται να εκτιμήσει ό,τι όμορφο έρχεται στην ζωή του και συνεχίζεις παρέα με τον κακό σου εαυτό!
Σε λυπάμαι άνθρωπε γιατί δεν μπορείς να χαρείς την ζωή σου αφού κρατάς μέσα σου όλα τα στραβά, όλαυτα που σε απομακρύνουν από την χαρά, την ευτυχία, την εμπιστοσύνη, την αγάπη!
Σκλάβος είσαι και πώς να αλλάξεις; Τις αλυσίδες εσύ τις πέρασες, συνέχισε τον δρόμο σου, πλέον είναι αργά!
Αλλάζει ο άνθρωπος; Όχι δεν αλλάζει, απλά μεγαλώνοντας κουράζεται και ξαποσταίνει λίγο, μέχρι να ξανασυνεχίσει την αυτοκαταστροφική του διαδρομή!
Θάνατος στο καινούργιο, ζωή στο παλιό…
Μοιραστείτε το άρθρο!
