Μοιραστείτε το άρθρο!

Εκεί που ανήκω, στης Λίμνης το φως και το σκοτάδι να ‘ρθεις, σε έναν έρωτα που σβήνει τον χρόνο μέσα στα στήθια μου. Εκεί να ξημερώσεις τις δικές σου σιωπές, τα δικές σου ανάσες και τις δικές σου νύχτες.

Ανήκεις κι εσύ στα παγωμένα νερά που εκείνη, επέτρεψε να ζεστάνουν με την καρδιά τους, μόνο όσοι την άφησαν ελεύθερη να γεμίζει με τα δάκρυά της τους μίσχους των λουλουδιών, για να μεγαλώσουν με πρωινές δροσοσταλίδες και να ξεδιψάσουν, όλα τα πλάσματα που κρύβονται από τα μάτια όσων φοβούνται να δουν την αλήθεια τους.

Εκεί που ανήκω, στης Λίμνης την ησυχία με έφερες μια νυχτιά, που το φεγγάρι φώναζε κι αυτό βοήθεια. Πόσο από το κλάμα της να αντέξει, πόσο την λατρεμένη αλαβάστρινη γύμνια της, πλάι στην μοναχική ομορφιά του, επάνω στα γάργαρα νερά της;

Οι Νεράιδες της Λίμνης σώπαιναν κι αυτές γιατί αρνιόσουν πεισματικά να τις κοιτάξεις στα μάτια, κιας γνώριζες πως ήταν αληθινές κι έτσι μόνες βρέθηκαν για καιρό. Μηδέ τραγούδι μηδέ χορός.

Κοντά σου  δεν φοβήθηκα να αγγίξω τα ζεστά νερά μου, γιατί μόνο εγώ γνωρίζω πως με τροφοδοτούν ζωή από την αγάπη που δεν πίστεψε πως το νερό μπορεί να χωρέσει σε μιαν αγκαλιά και να ζωντανέψει σε μορφή ανθρώπου σαν ξαναχτυπήσει ο έρωτας την καρδιά της. Τα νερά μου ποτέ δεν ήταν παγωμένα, ποτέ δεν σταμάτησαν την αναπνοή κανενός, ο φόβος τους πάγωνε τα χέρια τους, ο φόβος την καρδιά τους μήπως κυλήσω από μέσα τους νερό σιωπηλό και φύγω από κοντά τους.

Εκεί που ανήκω, στο χρώμα της Λίμνης με είδες μέσα μου, μέσα στις πύλες τις ατελείωτης μοναξιάς μου, πλάσμα καταδικασμένο μακριά από τον τόπο του, μακριά από τη φύση του και την γαλήνη της ψυχής του.

Εκεί που ανήκω επιστρέφω, κουράστηκα να υποκρίνομαι, κουράστηκα να παλεύω για έναν τόπο τόσο έξω από εμένα.

Την γη κάποιων άλλων, όχι εκεί δεν ανήκω εγώ! Δεν χρειάζεται να κρύβομαι μαζί σου, ούτε και να εξηγώ κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μου έκαναν ποτές!

Γιαυτό κι εγώ θα σε αφήνω εκεί, πλάι μου να έρχεσαι, να αγγίζεις τη σιωπή μου, να με βλέπεις μέσα μου και να θυμάσαι πως κανένας τόπος δεν είναι εχθρικός και κανένας ξένος, σαν δεν φοβηθείς να τον κοιτάξεις κατάματα!

Κάπου εκεί, εκεί που ανήκω, στης Λίμνης το σκοτάδι υπάρχει ένα φως, που δεν σβήνει ποτέ του γιατί του δίνουν δύναμη τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης πως κάποιος κάποτε το κατάφερε και νίκησε τον φόβο του όπως εκείνη την δική της μοναξιά…

Μοιραστείτε το άρθρο!