Αν νικήσεις τον πόνο έχεις κατακτήσει την ζωή!
Μοιραστείτε το άρθρο!
Οι στιγμές που πονάς, οι στιγμές που έχεις τραυματιστεί πιο πολύ, άλλοτε θες να εξαφανιστείς από την ζωή κι άλλοτε να το βιώσεις ως το τέρμα!
Όχι πως ο πόνος καθαυτός σου προσφέρει ευχαρίστηση, μα γνωρίζεις πως αν νικήσεις τον πόνο έχεις κατακτήσει την ζωή!
Πόνοι πολλοί, σωματικοί, ψυχικοί, αισθάνεσαι ένα πείραμα μέσα στην γυάλα της ζωής. Η θεραπεία είναι να καταφέρεις να σπάσεις την γυάλα, χωρίς να σου κάνουν ζημιά τα κομμάτια.
Να βρεις τον τρόπο και την δύναμη να δημιουργήσεις τον δικό σου χωροχρόνο ανάμεσα στην απώλεια και στην γέννεση!
Ένας πόνος πάντα συνοδεύεται από αυτά τα δύο στοιχεία…
Όσα τελειώνουν κι όσα δημιουργήθηκαν στην πορεία αυτή.
Ένας σακατεμένος αστράγαλος με οδήγησε σε αυτές τις γραμμές.
Η δυσκολία στην κίνηση, για κάποιους είναι πρόκληση να υπερβείς τον εαυτό σου, μα για κάποιους άλλους, λόγος για να παραιτηθείς.
Νομίζουν πως με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι θα ‘ρθουν πιο κοντά τους, θα τους αγαπούν κι εκείνοι θα τους χειρίζονται…
Η “ασφάλεια” της συναισθηματικής αναπηρίας!
Ο φόβος της μοναξιάς, η σκέψη και μόνο πως δεν θα έχεις τα στηρίγματα να κρατηθείς, σε οδηγούν μοιραία σε ένα παιγνίδι συναισθηματικού εκβιασμού, σε μια δοσοληψία με το “έχω ανάγκη” και “απαιτώ” και με το “θα ήθελα” και το “εδώ και τώρα”!
Τελικά, καταλήγεις ο πόνος να χειρίζεται εσένα καλύτερα κι από τον θάνατο.
Ο θάνατος τελειώνει, ο πόνος γεννά ώρες ατελείωτες απομόνωσης, δυστυχίας, αυτολύπησης, απελπισίας. Γεννά έναν άνθρωπο με δεκανίκια αγάπης και φροντίδας από τους γύρω του.
Ποια η ευχαρίστηση απέναντι στο ψεύτικο, απέναντι σε αυτό που συναισθηματικά εκβίασες για να το πάρεις;
Σπάνια κείμενα γεννιούνται να μιλούν σε εκείνον που εκβιάζει συναισθηματικά, για τον όποιο λόγο και να το κάνει!
Όλοι προσπαθούν να προστατέψουν εκείνους που δέχονται τις συνέπειες του συναισθηματικού εκβιασμού, μα αποτέλεσμα κανένα!
Ψυχιατρεία γεμάτα, χώροι αυτοβελτίωσης πολλοί, άρθρα ατελείωτα, ψυχές άδειες…
Άνθρωποι απομονωμένοι και μόνοι, ψάχνουν ανθρώπους να επικοινωνήσουν και τελικά οι περισσότεροι γίνονται καθρέπτες που με τον καιρό, ο ένας μοιάζει στον άλλον.
Μοιραία σκληραίνεις, μοιραία μιμείσαι, μοιραία θες με κάθε τρόπο να σταθείς στα πόδια σου, μοιραία αυτοκαταστρέφεσαι, χάνοντας την αυτοτέλειά σου!
Είτε γιατί απομονώθηκες είτε γιατί αντέγραψες συμπεριφορές που άλλοτε σε πλήγωσαν.
Κι ο πόνος καλά κρατεί και σε ξεγελά κι εσύ νομίζεις πως αυτό είναι χαρά!
Μα υπάρχεις κι εσύ η μικρή εξαίρεση μέσα σε όλο αυτό!
Επιλέγεις τον θάνατο μα μόνο αυτόν του πόνου!
Έρχεσαι κοντά του, μαθαίνεις από αυτόν, τον αντιμετωπίζεις ως μέσο διαφυγής και όχι ως μοιραίο αποτέλεσμα!
Τον παρακολουθείς, κυριεύει μέσα σου το βασίλειο της αυτοκαταστροφής, τον παρατηρείς να σου κλέβει την ζωή δίχως εκείνος να το γνωρίζει.
Τεντωμένο σχοινί τα όριά σου ανάμεσα στο “δεν μπορώ” και “θέλω να μπορέσω”!
Μα το παλεύεις κι όσο χάνεις τόσο ξανασηκώνεσαι!
Όσο καθηλώνεσαι στον βυθό της ψεύτικης ασφάλειας του πόνου, τόσο εσύ με τα ίδια σου τα χέρια σκάβεις για να καθαριστείς και ανοίγεις δρόμο για να δραπετεύσεις!
Δεν ξέρω τελικά αν η ζωή είναι δύσκολη ή εμείς θέλουμε να την δούμε δύσκολη!
Μα ακούω βροντερή φωνή μες στο μυαλό μου να λέει “αυτό πες το σε μια μάνα που χάνει το παιδί της”…
Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί το γιατί του πόνου, την λογική του.
Έχω πολλές φορές παραδοθεί σε αυτόν!
Όταν έρχομαι όμως στα συγκαλά μου συνειδητοποιώ πως…
Αν νικήσεις τον πόνο έχεις κατακτήσει την ζωή!
Μοιραστείτε το άρθρο!
