Μοιραστείτε το άρθρο!

Δε γνωρίζω τι ζήτησα για να ´ρθω σε ετούτο τον κόσμο. Το μόνο που θέλω είναι να μην χάσω το φως μες την καρδιά μου.

Το φως να μη σβήσει.

Πώς θα ήταν η ζωή χωρίς τα μάτια; Δίχως ένα ηλιοβασίλεμα στο βλέμμα. Δίχως να μπορείς να κοιτάξεις τον άλλον κατάματα.

Τι μένει χωρίς τα μάτια;

Πώς ορίζεται η όραση; Βλέπεις με τα ακροδάχτυλα; Αρκεί να τα κυλίσεις σε ένα πρόσωπο; Να αφεθούν στην αίσθηση μιας στιγμής;

Τι μένει χωρίς τα μάτια;

Βρέθηκα να κρατάω μια τυφλή γυναίκα. Το μυαλό μου δε σταμάτησε να σκέφτεται. Βλέπει τι νιώθω; Ακούει την ψυχή μου; Διαβάζει τα μάτια των βημάτων μου;

Την πήγαινα ή με πήγαινε; Τη βοηθούσα ή μου δίδασκε μιαν άλλη ζωή, εκείνη του κόσμου δίχως φως. Μα θαρρώ είναι ο μόνος κόσμος χωρίς σκοτάδι. Θαρρώ εκεί υπάρχει χαμόγελο, ομορφιά. Εκεί υπάρχει αγάπη!

Να μάθεις τον κόσμο από την αρχή! Χωρίς όραση! Να δεις δίχως μάτια. Να ζυγιάσεις την αλήθεια πέρα από το βλέμμα! Θα υπάρχει κι άλλος τρόπος δεν μπορεί!

Σε έναν τυφλό υπάρχει η αφή, η οσμή, η ακοή, η γεύση κι εκείνη η αίσθηση που δεν έχει μορφή! Μια ανώτερη άυλη αίσθηση πως όλα είναι εκεί, στη θέση τους. Οι τυφλοί άνθρωποι νιώθουν την παρουσία τους. Γνωρίζουν τη διάστασή τους. Ακούνε το μέγεθός τους. Τίποτα δε λείπει! Άραγε αυτοί είναι οι τυφλοί ή εκείνοι που έχουν την όρασή τους;

Ίσως τους λείπει μια αυγή! Ίσως ένα ηλιοβασίλεμα! Μα δεν πειράζει να μην βλέπεις το φως τελικά! Αρκεί να νιώθεις τις ακτίδες του στο δέρμα σου! Αρκεί να είσαι εκεί! Να μην είσαι τυφλός στην αλήθεια!

Σε εμάς που βλέπουμε μόνο λείπει φως. Λείπει το φως από την καρδιά.

Να μάθεις τον κόσμο από την αρχή! Να δεις δίχως μάτια. Να ζυγιάσεις την αλήθεια πέρα από το βλέμμα! Θα υπάρχει κι άλλος τρόπος δεν μπορεί!

Τι μένει χωρίς τα μάτια μου λες;

Τυφλότητα. Ένας κόσμος χωρίς να έχει ανάγκη από καθρέπτη. Χωρίς φτιασίδια και πλαστική ομορφιά! Άνθρωποι τυφλοί σε έναν κόσμο που φτιάχτηκε για να τιμήσει την ασχήμια της όρασης. Κοίτα γύρω σου, εκεί που υπάρχει ο άνθρωπος κι αναλογίσου τι βλέπεις;  Σου θυμίζει κάτι από ομορφιά;

Περπάτησα με αυτήν τη γυναίκα χέρι χέρι βλέποντας γύρω μου διαφορετικά! Οι λακούβες μου φάνηκαν ακόμη πιο μεγάλες! Οι δρόμοι πιο αφιλόξενοι. Οι άνθρωποι ακόμη λιγότερο άνθρωποι…

Ένιωσα τόσο λίγη πλάι της. Τόσο άχρηστη! Δεν τη βοηθούσα. Με βοηθούσε να δω πως δεν υπάρχει δυσκολία παρά το δικό μου το μυαλό που τα έβλεπε δύσκολα. Μια πόλη δίχως καρδιά. Έναν κόσμο ναρκωμένο κι αδειανό από ψυχή.

Έχουμε τα μάτια μα χάσαμε την ψυχή.Έχουμε το φως μα φορέσαμε μαύρα γυαλιά.

Τι μένει χωρίς τα μάτια; Κοίτα γύρω σου εσύ που βλέπεις!

Για κάποιους υπάρχει μόνο το σκοτάδι πλάι σε ένα αδιάκοπα διωκόμενο φως. Για κάποιους άλλους το φως δε θέλει μάτια για να το δεις, αρκεί μόνο να αγαπάς με την καρδιά κι όχι τα μάτια…

Μοιραστείτε το άρθρο!