Το δέντρο της Χριστιάνας
Μέσα Γενάρη έφυγε από τη ζωή η ξαδέρφη μου. Ένα παιδί με ειδικές ανάγκες που είχε πάντα ένα χαμόγελο ψυχής και καρδιάς ατόφιας! Ένα παιδί που αγωνιούσε μόνο για την ευτυχία όλων, άλλωστε η δική της ήταν δεδομένη ζώντας ανάμεσα σε ανθρώπους που η αγάπη δεν είναι μια λέξη, είναι μια πράξη που δεν τελειώνει με μια φορά…
Στην αποχαιρετιστήρια εκδήλωση για την Χριστιάνα, που ετοίμασε ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ Λίλιαν Βουδούρη “Το εργαστήρι”, για παιδιά με ειδικές ανάγκες, πήγα χωρίς γυαλιά ήλιου και χωρίς χαρτομάντηλα. Νόμιζα πως ήμουν αρκετά δυνατή για να μην εκδηλωθώ, πόσο μάλλον όταν υπάρχουν παιδιά γύρω μου!
Αυτά τα παιδιά είναι τόσο δεμένα μεταξύ τους κι όταν σπάει ένας κρίκος είναι δύσκολο να ενωθεί ξανά.
Στο εργαστήρι με υποδέχθηκαν όλοι σαν δικό τους άνθρωπο καμμία καχυποψία, κανένα περίεργο βλέμμα μόνο χαμόγελα και αγκαλιές! Τα παιδιά μου έδιναν το χέρι τους, με κοιτούσαν στα μάτια βαθιά, χωρίς πονηρία, δόλο μα με το βλέμμα της αμοιβαίας εκτίμησης.
Εκεί, δεν χαμήλωσα τα μάτια επειδή ήρθα σε δύσκολη θέση, τα χαμήλωσα όμως από συγκίνηση που βρισκόμουν ανάμεσα σε αληθινούς ανθρώπους, με αληθινά ανιδιοτελή αισθήματα!
Εκεί, αισθάνθηκα πως οι άνθρωποι αυτοί είναι σίγουρα πλάσματα του Θεού της δημιουργίας, της ένωσης και της αγάπης και πως εμείς οι υπόλοιποι είμαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού, υπάνθρωποι, γεμάτοι πάθη, ζήλια, μνησικακία και εγωκεντρισμό!
Μια μητέρα μου είπε:
Κοίτα πόσο απλό είναι γιαυτά τα παιδιά ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά και πόσο το έχουν ανάγκη!
Έφυγε η δύναμή μου, αισθάνθηκα τόσο μικρή και λίγη, αισθάνθηκα πως έχω ακόμη πολύ δρόμο για την εσωτερική μου ομορφιά και ανάταση!
Σιγά σιγά μας μετέφεραν όλους στον κήπο όπου είχαν ανοίξει έναν λάκκο για να φυτέψουν ένα δέντρο!
Ακακία, ο δεύτερος προπομπός της άνοιξης μετά την αμυγδαλιά, δέντρο που ανθίζει τον Μάρτη τον πρώτο μήνα της άνοιξης. Ίσως γιατί ένα χαμόγελο για να είναι αληθινό, να χρειάζεται να ανθίσει από την άνοιξη που κρύβει ο καθένας μέσα του, όπως η Χριστιάνα!
Ακούσαμε από την υπεύθυνη για την αξία των αναμνήσεων ενός ανθρώπου που αγαπάμε, για τα συναισθήματα που σε έναν πόνο χρειάζεται να τα βιώνουμε όπως τα αισθανόμαστε. Την άκουγα με προσοχή μα πιο πολύ άκουγα με την καρδιά μου τις εικόνες των παιδιών γύρω από το δέντρο.
Το φυτέψανε, του βάλανε γύρω γύρω πετούνιες και η καλύτερή της φίλη, έκπληξη την προηγούμενη ημέρα, έβαφε πέτρες για να μπουν γύρω από το δέντρο!
Πέτρες θαρρείς αν τις αφήσεις για σημάδι θα σε οδηγήσουν απευθείας στην αγκαλιά της Χριστιάνας, χρώματα ζωντανά που μόνο αγάπη σου μιλούσαν, σχέδια που μόνο αγνής ψυχής χέρι μπορεί να ζωγραφίσει με τόση ομορφιά!
Κανείς δεν κοιτούσε κανέναν εκεί, όλοι μας κοιτούσαμε το όμορφο δέντρο, με τις πετούνιες και τις πέτρες και κάπου κάπου κοιτούσαμε και στις καρδιές μας να βρούμε λίγη δύναμη να αγαπήσουμε λίγο παραπάνω, ζητώντας μια σιωπηλή συγγνώμη κι ευχαριστώντας τους ουρανούς που άνθρωποι ή καλύτερα άγγελοι σαν και την Χριστιάνα ακόμη και άυλος αιθέρας, υπάρχουν ανάμεσά μας για να οδηγούν τους ανθρώπους στον δρόμο της αγάπης!
Για αντίο και καλή αντάμωση απελευθερώσαμε μπαλόνια!
Όπως η ψυχή αποχωρίζεται το σώμα και πετά για τους ουρανούς έτσι και ο καθένας από εμάς την απελευθέρωνε με αυτή την κίνηση!
Όχι πως δεν την θέλουμε κοντά μας, μα οι άγγελοι κατοικούν στους ουρανούς, περαστικοί είναι από τη γη κι εμείς άνθρωποι ακόμη…
