Μοιραστείτε το άρθρο!

Πώς νιώθει ένας άντρας που δεν μπορεί να γίνει πατέρας και το θέλει όσο τίποτα στον κόσμο;
Πώς ζει;

Στην ερώτηση μου αυτή πήρα σιωπή, πολύ σιωπή κι ύστερα από ώρα μια χαμηλόφωνη, δακρυσμένη φωνή να μου λέει, το καταπίνεις και προχωράς!
Και πού πας, συνέχισα γεμάτη ερωτηματικά! Ήξερα πως τον πλήγωνα μπήγοντας τις λέξεις μου όσο βαθιά δεν ήξερα και η ίδια πως μπορούσα να φτάσω!

Απλά προχωράς, συνέχισε και τα δάκρυα ήρθαν να ξεπλύνουν όση πίκρα είχε γεμίσει στην ψυχή του. Ψάχνεις να βρεις για να δώσεις αλλού την αγάπη σου!
Πατέρας, συνέχισε, είναι εκείνος που τα μεγαλώνει κι όχι εκείνος που τα γεννά!

Τι να πω κι εγώ; Πώς να τοποθετηθώ για τους πατεράδες που σπέρνουν παιδιά, κάποιοι δεν τα βλέπουν ποτέ και κάποιοι λειτουργούν ως επισκέπτες λες και είναι ομογενείς διαμένοντες στο εξωτερικό…

Σε ποιον Θεό να πιστέψει ένας άντρας που βλέπει τόσους πατεράδες να εγκαταλείπουν τα παιδιά τους κι εκείνος να μην έχει καταφέρει καν μια υιοθεσία!

Ποιος Θεός είναι αυτός ας μου πει και εμένα κάποιος!
Θα δώσει ποτέ απάντηση σε ολαυτά τα παιδιά με τέτοιους πατεράδες και σε όλους εκείνους τους άντρες απέναντι σε αυτούς τους πατεράδες;

Δεν έχω άλλα λόγια ούτε και σκέψεις.
Όλα νέκρωσαν ξαφνικά μέσα μου, είναι τόση η μοναξιά!
Κανένα αγκού, καμμία στράτα στρατούλα, κανένα μαμ μαμ, κανένα χεράκι αγκαλιά με το δάκτυλό του, καμμία αγκαλιά, κανένα μπαμπά σ’αγαπώ…

Σιωπή, ερημιά κι εκείνος ένας άντρας μόνος του!

Μοιραστείτε το άρθρο!