Μοιραστείτε το άρθρο!

Η ζωή συνεχίζει με μια ροή που δεν την προλαβαίνεις. Από την γιορτή στη λύπη κι από τη λύπη στη χαρά.

Ο χρόνος δεν σταματά ούτε κι αυτός, νομίζεις κάποιες φορές πως κοντοστέκεται, ξαποσταίνει, μα ποτέ ποτέ δεν σταματά.

Ούτε σε δάκρυ, ούτε σε χαμόγελο!

Δεν ξέρες αν θέλεις να σταματήσει, δεν ξέρεις αν μείνει μόνο εκεί, αν υπάρχει λόγος να ζεις!

Όταν όλα είναι στάσιμα ακόμη και στη χαρά, δεν ξέρω ποιο το νόημα;

Ίσως αν δεν γνώριζες ποτέ τον πόνο να μην είχες τόση ανάγκη τη χαρά!

Ίσως, μα το ανάποδο δεν σου βγαίνει να το πεις.

“Αν δεν είχες γνωρίσει τη χαρά μπορεί ο πόνος να μην είχε τόση δύναμη επάνω σου.”

Κι αυτό το αντιφατικό, αυτό το αταίριαστο υπάρχει παντού!

Στη ζωή κάπου ένα μωρό γεννιέται και κάπου πεθαίνει, μια γυναίκα γίνεται μάνα και κάπου μιας μάνας παύει να ζει το παιδί της!

Ένας γάμος και κάπου μια κηδεία, ένας πόλεμος και κάπου μια συμφιλίωση.

Στη φύση κάπου βρέχει ασταμάτητα και πνίγεται κόσμος, κάπου η ξηρασία καίει τη γη και πάλι πεθαίνει κόσμος, κάπου χιονίζει και κάπου ήλιος, θάλασσα και ξεγνοιασιά.

Όσο ο αχίνοπας ανθίζει, τόσο ο χειμώνας καλά κρατεί!

Κι η φωτιά στο τζάκι καίει, κάνει στάχτη το χθες και το λευκό εκεί έξω από το παράθυρο ετοιμάζει τις άγραφες σελίδες του αύριο!

Δυο στιγμές στον ίδιο χρόνο, τόσο ετερόκλητες!

Ανθοφορία πλάι στη φωτιά…

Οι δικές σου σελίδες, το χθες που τελείωσε, το αύριο που ετοιμάζεται!

Γέλασες και αμέσως μετά έκλαψες κι άλλοτε γέλασες κι αμέσως μετά δάκρυσες!

Τι ελέγχει την ψυχή μέσα σε όλα αυτά τα πήγαινε έλα, με ποια πλευρά να πας και πώς να διαλέξεις; Τι ελέγχει το πώς θα νιώσεις;

Χειμώνας στην ψυχή μα καλοκαίρι στην καρδιά!

Να θες να αγαπήσεις τη ζωή όπως είναι, μα κάτι μέσα σου να τα παγώνει όλα!

Χρειάζεται γαλήνεμα η χαρά; Ή μόνο ο πόνος, χάδι και στοργή;

Και η ζωή συνεχίζει να κυλά, να συνοδεύει τις στιγμές μας με αντιφατικότητα, να θέλει να παντρέψει δυο αντίθετα σε έναν γάμο που κανείς δεν έδωσε την ευχή του κι όμως έγινε!

Κανείς δεν θέλει να πονά, κανείς να αρρωσταίνει ή να χάνει ένα αγαπημένο του πρόσωπο.

Μα μπορείς να μην ξαναχαρείς; Μπορείς να μην επιτρέψεις στη χαρά να αγγίξει τα χείλη σου και την ψυχή σου;

Ο πόνος ο πιο σκληρός είναι αυτός που δεν έχει έρθει ακόμη κι ίσως να μην έρθει ποτέ!

Για όσο ξανασηκώνεσαι κάθε φορά που πονάς, για όσο συνεχίζεις κάθε φορά που θες να τα παρατήσεις, για όσο σε μια δύση βλέπεις την προσμονή για ένα νέο ξημέρωμα όλα μπορούν να συμβούν!

Μόνο τους νεκρούς δεν μπορείς να φέρεις πίσω, εκείνοι ανήκουν στους ουρανούς!

Κι εμείς άνθρωποι με σάρκα και οστά στης γης την απεραντοσύνη για κάποιο λόγο υπάρχουμε κιαν δεν τον βρεις ή δεν τον δημιουργήσεις σε τι να πεις αντίο λίγο πριν το τέλος;

Σε αυτό που λαχτάρησες και το ακολούθησες, ή σε αυτό που αφέθηκες κιας μη το ένιωσες ποτέ δικό σου;

Όσο ο αχίνοπας ανθίζει, τόσο ο χειμώνας καλά κρατεί!

Ανθοφορία μέσα στο χειμώνα και πλάι μια φωτιά…

Δυο στιγμές στον ίδιο χρόνο, τόσο ετερόκλητες, τόσο αντίθετες και μοναχικές σαν τις ζωές μας…

Μοιραστείτε το άρθρο!