Ψυχή μου ανήκεις εκεί! Πέρα από τον ουράνιο θόλο, πέρα από τον ορίζοντα της γης
Μοιραστείτε το άρθρο!
Η ψυχή δεν πεθαίνει! Θυμάται όταν δυναμώνει, ξεχνά όταν φοβάται κι ανατέλλει κάθε φορά που όλα γκρεμίζονται μέσα σου.
Σαν τον ήλιο που ξυπνά, συντροφεύει, ζεσταίνει και όταν χρειαστεί, καίει όλο σου το χθες, για να γεννηθείς ξανά μέσα από τις στάχτες σου.
Έτσι και η ψυχή, ένας ήλιος που δημιουργεί τη ζωή. Την καθορίζει, την οδηγεί στο θάνατο της μετριότητάς της, για να ξαναγεννηθεί και να ανελιχθεί στους ουρανούς εκεί που ανήκει.
Εκεί ανήκεις ψυχή μου!
Εκεί, στο αέναο Φως της Αλήθειας και της αστείρευτης Δημιουργίας!
Εκεί που οι ακτίνες ενώνονται. Δε ζουν μονάχες, μα ξεχωρίζουν στο σύμπαν, όπως το φως, όταν σκεπάζεται από σκοτάδι…
Σκιές και αντιθέσεις δημιουργούν τη ζωή! Αλίμονο αν οι ψυχές ήσαν όλες ίδιες, δε θα κατέβαιναν στη γη. Από του Κάτω Κόσμου το στασίδι θα αγνάντευαν το Χρόνο. Μηδέ να γνέφουνε οι Μοίρες τη ζωή μηδέ Σειρήνες να τους βρουν το μονοπάτι.
Μην στυλώνεις τα πόδια σου ψυχή! Άκου! Νιώσε τη φύση σου στο Φως και μην αφήνεις κανέναν άνθρωπο να σε φυλακίσει!
Οι άνθρωποι νιώθουν ασφάλεια στις φυλακές. Οι άνθρωποι υψώνουν τοίχους για να μη βλέπουν οι γύρω τα υλικά τους! Εκεί σε θέλουνε ψυχή! Εκεί κρυμμένη, γιατί ντρέπονται την αλήθεια τους οι άνθρωποι και τη φοβούνται πρωτού τη γνωρίσουν…
Αν είσαι τυχερή, θα σε κρατήσουν κρυφή μέσα τους, μέχρι να πεθάνουν αλλιώς θα σε πετάξουν στα σκουπίδια του μυαλού τους.
Ζαλισμένη από το χτύπημα θα ξεχάσεις προορισμό. Θα ξεχάσεις Φως, θα νιώσεις μόνο σκοτάδι και πλάνη.
Γιαυτό μη στυλώνεις τα πόδια σου ψυχή και άκου!
Συνέχισε το δρόμο σου, μοναχικός κιαν μοιάζει. Μην αναζητάς να αγαπηθείς από καρδιά που χτυπά επειδή ο χρόνος της κυλά αντίστροφα. Δεν αναγνωρίζει ζωή, μόνο καθήκον!
Μην περιμένεις να πιαστείς από τον ουράνιο θόλο, Τιτάνας τον κρατεί! Η Αλήθεια είναι πέρα από τον ορίζοντα της γης, πιο πάνω από αστέρια που κοιτούν ανθρώπινα μάτια!
Εσύ ανήκεις εκεί στο αέναο Φως της αστείρευτης Δημιουργίας!
Εκεί που οι ακτίνες ενώνονται. Δε ζουν μονάχες, μα ξεχωρίζουν στο σύμπαν, όπως το φως, όταν σκεπάζεται από σκοτάδι…
Όπως η ζωή, για να υπάρξει σκιάζεται, χωρίς να φοβάται το σκοτάδι ετούτο…
“Δεν μπορούμε να σκοτώσουμε τη λάμψη όταν υπάρχει μέσα στις ψυχές και η ψυχή δεν έχει χρόνο, έχει μόνο φτερά, για να πετά και να προστατεύει κάτω από αυτά, ότι αξίζει…
Τ. Λειβαδίτης”
Μοιραστείτε το άρθρο!
