Δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις πάλι. Λες και μόλις τώρα ξαναγεννήθηκες. Κι όμως και ιστορία υπάρχει για να ειπωθεί και αναμνήσεις να αφεθούν πίσω.

Ό,τι κρατηθεί στο τώρα όμως, πρέπει να είναι πολύ σημαντικό, δεν πρέπει να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο πλέον. Μόνο έτσι μοιάζει να είναι αποδεκτό για την ψυχή σου, μόνο έτσι αντέχεις να προχωρήσεις!

Αδειάζεις την ιστορία σου κάθε μέρα και πιο πολύ, θες να τελειώσεις με το χθες σου και στο τέλος, αλήθεια δεν μένει τίποτα! Μόνο τώρα!

Τα κατάφερες!

Άραγε αυτό το τίποτα είναι σιωπή; Είναι θόρυβος ή μήπως είναι μια αντίδραση σε όσα δεν μπορείς να εξηγήσεις; Είναι το κενό; Είναι αληθινό;

Ο χρόνος τελικά, κυλά ενάντια στην εξωτερική ομορφιά και είναι σύμμαχος στην ομορφιά της ψυχής, όταν συνειδητοποιήσεις και αποδεχθείς πως είναι έτσι. Αυτό είναι η ομορφιά της ζωής! Να αναγνωρίζεις πως η κάθε στιγμή υπάρχει με τα δικά της δώρα…

Τότε ο χρόνος παύει να έχει την ανθρώπινη διάρκεια και δεν τιθασσεύεται από δείκτες ρολογιού. Γίνεται ροή χωρίς φράχτες, ζωή χωρίς χτυποκάρδι, αέρας χωρίς βουνά. Κυκλοφορεί χωρίς εμπόδια, χωρίς μη και δεν πρέπει.

Όταν μόνο αισθανθείς πώς είναι να μην υπάρχουν όρια τότε μόνο θα αισθανθείς τα πραγματικά σου όρια!

Αυτή τη φορά μην κλείσεις τα μάτια, κράτα τα ανοιχτά και παρακολούθησε όλη την πράξη. Κι όταν η λύπη ενωθεί με τη χαρά, όταν ο θυμός ενωθεί με τη γαλήνη, όταν η κακία γίνει ένα με τη συγχώρεση, όταν το τώρα αποχαιρετίσει το χθες, μόνο τότε θα έχεις δικαίωμα να φωνάξεις…

Είμαι ελεύθερος!