Ό,τι δεν ανθίζει, δεν είναι Άνοιξη ούτε Αγάπη …
Μοιραστείτε το άρθρο!
Άνθισε η καρδιά με κόπο και με κάματο που δεν λογίζεται από του ιδρώτα τη ρωγμή. Πόσες φορές σκούπισες το μετώπό σου όταν ο φόβος έσφυζε μέσα σου; Μαράθηκες ψυχή και πώς να ανθίσεις πάλι;
“Να πετάξω σαν πουλί ή να παλέψω με τα κύματα, ναυαγός, σε άγνωστους τόπους.”
Δεν ορίζεις τις πράξεις σου χωρίς μιαν Άνοιξη να ανθίσει την ψυχή σου! Δεν ορίζεις τις πράξεις σου χωρίς Αγάπη!
Μα η άνοιξη δεν πνίγεται, δε σταματά να ανθίζει. Μόνο τα άνθη κι οι καρποί της πνίγονται, μόνον εκείνοι…
Ποια είναι εκείνη η ομορφιά, η αληθινή, να σε λυτρώσει από την ξαφνική καταιγίδα που θα πνίξει τους ανθούς της άνοιξης που προσμένεις; Ποια είναι εκείνη η ομορφιά στα στήθια σου πνιγμένη κι όσοι στα μάτια σε θωρούν σκιάζονται από το φως και φεύγουν;
Αγάπη την ονόμασαν οι ποιητές κι όλου του κόσμου οι γραφιάδες. Κάποιοι από δαύτους τόλμησαν να την επούνε Άνοιξη. Τόλμησαν να τη χωρέσουν μέσα στης μήτρας τον προορισμό…
Ξεκάθαρος, συγκεκριμένος, χωρίς σκιές κι ερωτηματικά!
Άνοιξη που μόνο γεννά η αγάπη! Κανείς δεν τόλμησε να της ζητήσει εξηγήσεις!
Ή μαζί της ή χώρια της! Στην αλήθεια της αγάπης όλοι στέκονται γυμνοί και το γνωρίζουν…
Η αγάπη είναι άνοιξη και ανθίζει μόνο και γεννά ομορφιά!
Κανέναν όμως δεν μπορείς να πείσεις για την ομορφιά εάν δε θέλει να τη δει. Κανένας δεν μπορεί να δει κάτι με τα μάτια τα δικά σου. Κανένα δεν μπορείς να λυτρώσεις από το φόβο του σα δε θέλει να τον διώξει από μόνος του.
Πνίγεται η άνοιξη; Η μήτρα της αγάπης πλημμυρίζει ζωή γιαυτό δεν μπορεί να πνιγεί! Δεν είναι στη φύση της…
Πολλοί είναι εκείνοι που κρατούν στα χέρια τους μωρό κι ανήμποροι νιώθουν κι αδέξιοι. Νιώθουν φόβο και το επιστρέφουν πίσω στη μητέρα του.
Γιατί ομορφιά είναι να αγαπάς, να γεννάς!
Ομορφιά είναι να μη ζητάς τίποτα, να μην υπάρχει ζύγι.
Ομορφιά είναι να ελευθερώνεις ότι σου χαρίζεται και να ανθίζει μέσα σου η επιστροφή του σε εσένα! Κι ετούτη η ομορφιά κρύβει μόνον αγάπη μέσα της!
Άλλος αγαπά με τους φόβους του άλλος με τις στερήσεις του κι άλλος στέκεται σιωπηλός περιμένοντας το χρόνο να του γνέψει, να ανθίσει κατιτίς.
Κρατά το “σ’ αγαπώ” μέσα του, με όση στοργή δεν έδωσε ποτέ του σε κανέναν.
Η σκέψη της αγάπης το απάγκιο του, η φωτιά του, η γαλήνη του. Η σκέψη της αγάπης τα ανθίζει όλα!
Γιατί η αγάπη δεν πνίγεται. Άνοιξη που μόνο γεννά, αυτή είναι η φύση της!
Κανείς δεν τόλμησε να της ζητήσει εξηγήσεις!
Ή μαζί της ή χώρια της!
Στην αλήθεια της αγάπης όλοι στέκονται γυμνοί και ίσοι… Σαν την άνοιξη που μόνο να ανθίζει μπορεί.
Κι ό,τι δεν ανθίζει, δεν είναι Άνοιξη ούτε Αγάπη είναι…
Μοιραστείτε το άρθρο!
