Μοιραστείτε το άρθρο!

Νιώθω τα πόδια μου κολλημένα στη γη.

Κι η γης σίεται κι ακολουθεί με λαχτάρα το ρυθμό. Όταν αγγίξω κι εγώ τον δικό της, μόνο στον όλον θα κατακτηθεί η αρμονία των ψυχών.

Ένωση ύλη – φως.

Σύζευξη ουρανός – γη.

Θάνατος – γέννεση.

Αλήθεια – ψέμα.

Σκοτάδι – φως.

Εσύ – εγώ.

Ένα!

Ονειρεύομαι ή ζω δεν γνωρίζω ακόμη! Ταλαντεύομαι σε ένα γαλαξία που εξελίσσει την έκτασή του στο σύμπαν. Ένα μικρούτσικο σύμπαν κι εγώ ανόητο, μα δίχως σκιές, προσπαθώ να μοιάσω στην απεραντοσύνη. Όταν την αγγίξω θα μάθω ποιος είμαι!

Μέχρι ετούτη τη στιγμή, γνωρίζω μόνον το τι είμαι!

Ένας άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους που δάκρυα στάζει σαν αντικρίζει το μαύρο τους σκοτάδι. Καμμία Σελήνη δεν κλέβει εκεί από κάπου φως, να φέξει στις ψυχές τους. Αποδυναμώνομαι, χάνω το δρόμο μου διανύοντας μες σε ατελείωτα χιλιόμετρα της ζωής μου το χθες. Αφήνω πίσω ότι μπορώ και γρήγορα συνεχίζω! Θέλω μόνο να προχωρώ!

Τόσο δύσκολα όλα, όταν το Φως σε πλησιάζει. Γαντζώνεσαι από την ψευδαίσθηση της σταθεράς γης και λησμονείς πως στροβιλίζεται λεύτερη στην άπειρη ενέργεια.

Εγώ ο κόκκος της σκόνης της, πνέω μαζί της κι ακόμη ψάχνω ποιος είμαι…

Μοιραστείτε το άρθρο!