Μοιραστείτε το άρθρο!

Η ζωή σου για καιρό χιλιόμετρα και αποστάσεις. Άλλοτε προσπαθώντας να τις μικρύνεις, να τις ακυρώσεις κι άλλοτε να τις μεγαλώσεις σαν να μην υπήρξε ποτέ ανάγκη να τις διαβείς. Νόμιζες πως αυτό είναι η ζωή…

Σταματούσες λίγο μόνο, στάσεις μικρές για μιαν ανάσα. Έψαχνες απαντήσεις στα ερωτήματά σου. Έψαχνες βοήθεια από τους περαστικούς, κανείς δεν άπλωσε το χέρι. Μόνος, εσύ κι ο θόρυβος των βημάτων του κόσμου γύρω σου. Τα λόγια που παραμιλούσαν. Τα δάκρυα που δεν σκούπιζαν. Στάσεις συλλογισμών!

Στάσεις ξεχασμένες μέσα σε κρύο. Μα δεν αρκεί μια αγκαλιά για να ζεσταθείς, μην απλώσεις τα χέρια σου καν! Στάσεις απομονωμένες, μέσα στη ζέστη του καυτού ήλιου. Απέτυχαν να ζεστάνουν τα παγωμένα βλέμματα των περαστικών, απέτυχαν να ζεστάνουν κι εσένα. Μάταια προσπαθούσες!

Ο χρόνος νόμιζες πως σταματούσε. Πίστευες πως ακύρωνε την ουσία του. Έμοιαζε σαν να ήθελε κι ο ίδιος να μείνει εκεί, μαζί σου!

Άραγε γιατί δεν το κάνει αυτό; Γιατί ποτέ δεν παλεύει για να μείνει; Γιατί για εκείνον δεν υπάρχει ο αντίστοιχος κριτής; Γιατί εκείνος δεν έχει κανέναν απέναντί του;

Πόσο δυστυχής είναι εκείνος που δεν έχει κάπου να ακουμπήσει, να ξεκουράσει τη ζωή του, να γιάνει τις πληγές της αδιάκοπης διαδρομής του; Πώς είναι να είσαι ολοκληρωτικά μόνος χωρίς κανείς να μην μπορεί να σε προφτάσει;

Σε κούρασαν οι ερωτήσεις! Λέξεις, σκέψεις μέσα στο κεφάλι σου παλεύουν μεταξύ τους! Παλεύεις κι εσύ, μπήγεις τα νύχια στα μηνίγγια σου! Πονούν οι σκέψεις, πληγώνεις κι εσύ κι ακίνητος στη στάση παραμένεις…

Μα ξάφνου οι στάσεις αραίωσαν, έτρεξαν να προφτάσουν τα χιλιόμετρα, μάταια. Τα χιλιόμετρα είχαν σύμμαχο το χρόνο κι ο χρόνος μοιάζει να σταματά στις στάσεις. Μοιάζει σα να μην περνά! Σαν να σε παρακινεί να κάθεσαι σε μια στάση διατηρώντας ανέπαφη την ψευδαίσθηση πως έτσι ο χρόνος δεν κυλά, δεν φεύγει, είναι φίλος…

Οι αποστάσεις συμμάχησαν με τον χρόνο τελικά! Η ζωή συμμάχησε με τις διαδρομές του χρόνου. Στη στάση θαρρώ πια δεν ξαποσταίνεις! Ξεγελιέσαι, αφήνεσαι, χτίζεις την αλήθεια του μυαλού σου, φτιάχνεις και μια κλειδαριά για να κλειδώνεις τις νύχτες που ουρλιάζουν οι λύκοι πλάι στις φωνές σου.

Η ζωή παρέα με το χρόνο είναι τροχοπέδη, το γνώρισες καλά. Αποφεύγεις πια την πεπατημένη. Απομακρύνεσαι από την στάση κι αποφασίζεις να παραστρατήσεις από το πρόγραμμα.

Μπλέκεσαι με τους ανθρώπους. Εκείνοι, δεν είναι πια οι περαστικοί από την στάση σου. Δεν είναι πια οι επιβάτες που σύντομα θα φύγουν. Δεν έχουν πια καμμία σημασία για εσένα. Δεν ξαποσταίνουν πλάι σου, δεν ακούς σιωπώντας τα λόγια τους, δεν τους δίνεις οδηγίες διαδρομής! Χάνεσαι μέσα στο πλήθος, σβήνεις τα βήματά σου κάτω από τα δικά τους και ξεχνάς το χρόνο…

Η ζωή σου μεγάλωσε, έπαψε να ζει μετρώντας! Χρονομετρώντας στιγμές, γράφοντας χιλιόμετρα στο κοντέρ, κοιτώντας γραμμές σε έναν μονότονο καρδιογράφο.

Όταν σταματάς να μετράς ξεκινά η ζωή! Όταν αδειάζεις από άχρηστες σκέψεις! Όταν δεν σέρνεσαι πίσω από στάσεις διαφυγής. Όταν σκίζεις το πρόγραμμα και απολαμβάνεις το ταξίδι! Φαινομενικά άγνωστο μα πάντα με τη σοφία Του Δημιουργού πλασμένο!

Μοιραστείτε το άρθρο!