Μοιραστείτε το άρθρο!

Στο τέλος όλα ξεγυμνώνονται. Όλα εμφανίζονται σε ένα φως ξέχωρο από την λάμψη της εφήμερης στιγμής!

Κι όσα τώρα σωπαίνουν ακλόνητα, η ζωή τα φωνάζει με το όνομά τους…

Απουσία

Απουσία, στη στιγμή που είπες “θα σε αγαπώ για πάντα” και το πάντα ξοδεύτηκε σε μιας αιωνιότητας το ποτέ.

Απουσία, από την αγκαλιά που παραδιδόταν στον πόθο σου, μα ξέχασε να πει αντίο με του πρώτου φόβου το αντάμωμα.

Κι όλα γίνηκαν μια απάτη που κορόιδευε την καρδιά όταν την ακουμπούσαν τα λόγια τα μεγάλα. Κι όλα σημάδευαν την σιωπή σου, με το φως που δεν δέχθηκες ποτέ σου να την φωτίσεις.

Αποδέχθηκες τη σπηλιά σου κι απαρνήθηκες τη ζωή, βγάζοντας εύκολα συμπεράσματα!

Συμπεράσματα που βολεύουν! Συμπεράσματα που αιτιολογούν! Συμπεράσματα που σε φέρνουν εκεί ακριβώς που θες να είσαι στην παντοδυναμία της σπηλιάς σου, στην παντοδυναμία της μοναξιάς σου.

Ένας άνθρωπος κουβάρι. Ένας άνθρωπος όμως που περιμένει από τον κόσμο του Μάτριξ να αναπνεύσει, έχει πολύ δρόμο στη ζωή του!

Την ζωή την πιάνεις από το χέρι και την πας, την χαϊδεύεις, της μιλάς!

Εσύ εκεί, στην ψευδαίσθηση! Εκεί στη μάσκα της εικονικής πραγματικότητας.

Την φουρτούνα την προκαλείς με πολλούς τρόπους, το ίδιο και την νηνεμία, το ίδιο και την ζωή! Τα στοιχήματα πολλά του καθενός με τον εαυτό του!

Και να που δείλιασες! Μέχρι εκεί τολμάς! Μέχρι εκεί φτάνεις το πέταγμά σου!

Μέχρι εκεί φτάνουν οι πράξεις σου!

Ποτέ δεν ήθελες να φτάσεις μέχρι εδώ! Ποτέ! Έφτασες μόνο μέχρι την απουσία!

Μέχρι την παντοδυναμία της σπηλιάς σου. Μέχρι την παντοδυναμία της μοναξιάς σου. Μέχρι τον πιο κοντινό σου φόβο! Έφτασες μέχρις εσένα…

Μοιραστείτε το άρθρο!