Μοιραστείτε το άρθρο!

Λίγο φως στην ψυχή μου.

Λίγο άνοιξη στον άοσμο κόσμο μου.

Λίγο χρώμα να φανεί το ηλιοβασίλεμα κιας είναι το αντίο κοντά μου.

Λίγο σχήμα στην αόρατη σιωπή μου.

Περιμένω τον ήλιο να με φτάσει με τις αχτίδες του. Περιμένω τη ζωή να με σπρώξει σε ένα απρόσμενο χαμόγελο, στη γεύση μιας πρωινής δροσιάς, στη λαχτάρα του καινούριου, στο δικό της σχήμα!

Κι όσο το λίγο πλησιάζει κι όσο γεμίζει λίγο λίγο τα κενά μου, ο χρόνος δεν θα ορίζει τον πόνο! Δεν θα μάχεται την κούραση της ψυχής, τον κόσμο γύρω μου, τον ήλιο που δύει για μία ακόμη ημέρα…

Πώς να βαδίσεις, πώς να στάξεις το γαλανό του ουρανού και το αιθέριο μιας ελεύθερης πτώσης μέσα σου; Πώς να σχηματίσεις τη δική σου διαδρομή; Να τολμήσεις να χαράξεις τα δικά σου όνειρα στα σύννεφα, το δικό σου κοίταγμα ψηλά, ποτέ ξανά μάτια στο χώμα! Ποτέ ξανά ρίζες ψεύτικες!

Μη χαμηλώνεις τα μάτια μου είπες, αυτό το κάνω μόνο εγώ και προσπαθώ να το αποβάλλω!

Πρώτα θα μάθω να πετώ για να μάθω και να προσγειώνομαι! Να νιώσω την ελευθερία για να κρατηθώ ψηλά σε κάθε μου πτώση, σε κάθε μου ανώμαλη προσγείωση. Κι όμως πάντα αυτή η ανησυχία της ανύποπτης πτώσης μένει εκεί να με ρωτά με αγωνία!

Άραγε ο βράχος πήρε το σχήμα σου ή εσύ πήρες το σχήμα του;

Η πτώση σου σμίλεψε τις γραμμές ή εσύ κατάφερες να της σμιλέψεις τις δικές σου;

Βλέπεις που και η πτώση έχει ομορφιά;

Κιας είναι κρυφή κιας μην ξέρεις πότε θα έρθει για εσένα! Η πτώση έχει σχήμα και λίγο λίγο πλησιάζει κι όσο πλησιάζει, λίγο λίγο γεμίζει κάθε κενό…

Μοιραστείτε το άρθρο!