Γεμίζεις βάρη τη ζωή σου, δημιουργείς χώρο νομίζοντας πως είναι χρήσιμα.

Έτσι πορεύεσαι! Αποθηκεύοντας τα, μαθαίνοντας να ισορροπείς με αυτά και όχι ελεύθερος με τις δικές σου δυνάμεις.
Καταναλώνεις το χρόνο σου, διαχειριζόμενος βάρη και όχι θέλω δικά σου!

Τα φορτώνεις στο μυαλό κουράζεται το μυαλό, τα μεταφέρεις στην καρδιά. Κουράζεται η καρδιά τα μεταφέρεις στα χέρια. Πονάνε, πληγιάζονται τα χέρια, τα παραδίδεις στα πόδια! Βήμα αργό, μυαλό θολωμένο, καρδιά σαστισμένη, χέρια ανήμπορα, βάρη νεκρά κι αναστημένα από εσένα! Ένας κύκλος ζωής! Σαν μια τροχαλία που δεν μπορείς να τη σταματήσεις να κυλά, μόνο όταν φρακάρει από το μεγάλο φορτίο, σταματά.

Ταλανίζεσαι με γιατί. Ερωτήσεις δίχως απαντήσεις! Γιατί να συμβαίνει αυτό σε εσένα; Η φωνή σου ηχώ, στου διπλανού και του παραδιπλανού τα χείλη και πάει λέγοντας. Όσα βιβλία και να διαβάσεις, όσους πνευματικούς ανθρώπους κιαν συμβουλευτείς, όσο και να ψάξεις μέσα σου, γιατί τα βάρη αυτά σε εσένα, ποτέ δεν θα πάρεις απαντήσεις! Γιατί τα βάρη αυτά δεν είναι δικά σου, δεν τα δημιούργησες εσύ! Εσύ έκανες μόνο χώρο για να τα βάλεις μέσα σου! Χώρο για να τα ξεφορτώσει κάποιος άλλος επάνω σου.

Συνεχίζεις λοιπόν αυτό που ονομάζεται ζωή! Οι ημέρες κυλούν κι εσύ στο ταξίδι σου, εσύ στο δρόμο σου, εσύ στα βάρη σου.

Μόνος προχωράς, σηκώνοντας στις πλάτες σου τα θέλω των άλλων και τις επιθυμίες τους κι αυτό είναι χερότερο από τα πρέπει τους. Σαν λουλούδι μόνο που δεν τα παρατά! Σαν λουλούδι που ακόμη κι όταν δεν μπορεί να αντέξει το βάρος του, ανθίζει! Σκυφτό μα ανθισμένο μένει, γιατί προορισμός του είναι να ανθίσει!

Έχεις ανάγκη να μοιραστείς λόγια για τα βάρη σου αυτά, μάταια! Δεν προσπαθείς καν! Κανείς δεν άντεξε τη μοναξιά ετούτη, μόνο φίλη την έκανε. Μόνο την αγκάλιασε, της άλλαξε το όνομα από μοναξιά σε μοναχικότητα και επέλεξε την ψευδαίσθηση της αγκαλιάς χωρίς το κούρνιασμα! Χωρίς τη θέρμη, χωρίς να μιλούν δυο χτύποι μαζί κι αγκάλιασες τα βάρη σου, σαν να ήτανε δικά σου.

Είσαι γεννημένος για να δημιουργείς ζωή κι όχι για να κουβαλάς βάρη! Είσαι γεννημένος για να βιώνεις το θαύμα της ζωής κι όχι για να το κουβαλάς σαν βάρος στις πλάτες σου, επειδή κάποιος σου έκλεισε τα μάτια στην αληθινή ζωή! Τη ζωή που γεννά, τη ζωή που ανθίζει στιγμές, κυλά και ρέει ατέρμονα!
Μην επιτρέψεις σε κανένα φορτίο να σε αποπροσανατολίσει από τη φύση σου, από αυτό που είσαι, ακόμη κιαν αυτό το βάρος στη ζωή σου, είσαι εσύ!

Πάρε το πέπλο από επάνω σου και δες μπροστά σου! Δες τη δύναμη μέσα σου και χρησιμοποίησε την να αποδεσμεύσεις τη ζωή σου από κάθε βάρος που δεν επέλεξες! Κράτα το άνθος της ζωής και γέννησε την άνοιξη μέσα σου! Σαν το λουλούδι, που ακόμη κι όταν δεν μπορεί να αντέξει το βάρος του ανθίζει! Σκυφτό μα ανθισμένο μένει, γιατί προορισμός του είναι να ανθίσει!