Θα είμαι πλάι σου, σε όλα!
Μοιραστείτε το άρθρο!
“Δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα περάσει η ζωή μου και δεν θα τη δω.”
Κι όμως η ζωή του περνά χωρίς εκείνη να είναι κοντά του.
Λέξεις δυνατές, παρέα με τα μάτια του που δεν πήραν το βλέμμα τους από πάνω μου.
Η καρδιά μου χτυπούσε ήχους, που δεν χάνονταν στης φωνής του το βάθος, μα κολυμπούσαν στο αβαθές, τώρα του. Ήταν εκεί απέναντί μου, ένας δραπέτης ονείρων, μόνος, γνωρίζοντας πως κανένα άγγιγμα στη ζωή του δεν πήγε χαμένο! Δεν μετάνιωσε, δεν λύγισε, δεν σταμάτησε την καρδιά του!
Κάποιοι, ξεχνούν ηθελημένα πως έχουν καρδιά και με τα χρόνια πιστεύουν πως σταματά να χτυπά! Αλίμονο αν τα χρόνια σταματούν την καρδιά! Αλίμονο αν ο χρόνος την κατακτά, τη συντρίβει.
Εμείς οι άνθρωποι δεν αντέχουμε την παρουσία της, επειδή είναι πιο δυνατή κι από το θάνατο! Εμείς φοβόμαστε τη ζωή! Εμείς οι άνθρωποι την κατακτάμε, εμείς και τη συντρίβουμε και μένουμε μόνοι! Χωρίς καρδιά! Χωρίς ζωή!
Άλλωστε, τι έχει ανάγκη ο άνθρωπος στη ζωή του; Αγάπη, στοργή! Καρδιά κι αναπνοή! Έναν άνθρωπο να του σταθεί! Όσο και να τα καταφέρνει μόνος, έρχονται οι στιγμές που νιώθει τόσο αδύναμος και αναγνωρίζει πως το πιο σημαντικό συστατικό της ζωής είναι η αγκαλιά, το φιλί κι ένα “θα είμαι πλάι σου, σε όλα!”
Κι όμως επιλέγουμε να αποτραβηχτούμε! Να ζήσουμε χωρίς καρδιά! Χωρίς ζωή!
“Δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα περάσει η ζωή μου και δεν θα τη δω.”
Κι όμως η ζωή του περνά χωρίς εκείνη να είναι κοντά του, πλάι του!
Συνέχισε να μου μιλά για εκείνη, τα λόγια του μελωδία κι οι λέξεις μου στίχοι που άγγιζαν κάτι από εκείνον! Ήμουν εκεί μαζί τους κι εγώ! Ήμουν το βλέμμα τους, τα στήθη τους, η αγκαλιά τους. Άκουγα, δεν αντιδρούσα, μόνο ένιωθα χωρίς να είναι τίποτε από αυτό δικό μου. Έμοιαζα σκεπτική, μα σκέψεις δεν είχα, ήμουν γεμάτη από εκείνη μέσα του. Δεν ήταν το κέντρο του κόσμου του, εκείνη ήταν το επίκεντρο της ζωής του!
Εσύ σκέφτεσαι κι εγώ ονειρεύομαι μου ψιθύρισε! Ήταν ο άνθρωπος πλάι μου, μέσα μου, γύρω μου, ήμουν ένα με εκείνη!
Οι άνθρωποι αφήνουν κληρονομιές πίσω τους, αφήνουν υλικά αγαθά. Εγώ αφήνω όνειρα! Άλλοτε τα ζω κι άλλοτε περιμένω να τα ζήσω! Οι άνθρωποι είναι ύλη αλλά είναι και ψυχή! Οι ψυχές μας είναι αθάνατες, το ίδιο και τα όνειρα! Το ίδιο και εκείνη μέσα μου κιας μην είναι πια κοντά μου!
Πόσο πλήρης ένιωθε για να μην κρατά καμία άσχημη ανάμνηση; Πώς γίνεται να μην είσαι πλάι σε κάποιον και να μιλάς σαν να στέκεται δίπλα σου με αιώνια παραδομένα δεσμά;
Δεν τόλμησα να ρωτήσω γιατί! Ίσως επειδή η αληθινή αγάπη δεν χρειάζεται λέξεις κι εγώ δεν ξέρω ακόμη αν την έχω νιώσει πέρα από αυτές…
Με συνόδευσε ως το αμάξι, αποχαιρετιστήκαμε και έφυγε. Το κρύο έσκαβε τις πληγές μου κι εκείνες φώναζαν βοήθεια, μα πλάι μου κανείς! Άδεια η θέση. Το μόνο που είχα ανάγκη κι εγώ έλειπε από τη ζωή μου. Αγάπη, στοργή! Καρδιά κι αναπνοή! Έναν άνθρωπο να μου σταθεί! Τι κιαν τα καταφέρνω μόνη; Η ζωή με έμαθε καλά, πως τελικά, το πιο σημαντικό συστατικό της, είναι η δύναμη της αγκαλιάς, του φιλιού και της φωνής, “θα είμαι πλάι σου, σε όλα!”
Μοιραστείτε το άρθρο!
