Μοιραστείτε το άρθρο!

Φουρτούνες γιόμισαν τις ζωές μας. Τα σώματα αρνήθηκαν να παραδώσουν τα όπλα στην πραγματικότητα, αφέθηκαν να τσακιστούν. Ένιωθαν την πτώση μα κανείς τους δεν αντέδρασε! Αφήσανε το δίκιο και το άδικο στο χρόνο. Την ευθύνη και την ανευθυνότητα. Για όλα ο χρόνος θα φρόντιζε.

Τα σώματα συνέχισαν το δρόμο τους με το φόβο τους και την καρδιά εγκλωβισμένη.

Η ζωή πορεύτηκε μόνη, δε σώπασε! Η ζωή ράγισε τα κομμάτια της κι έφτιαξε το δικό της δρόμο! Άφησε το χρόνο στους ανθρώπους, εκείνη προχώρησε χωρίς φόβο.

Συμπλήρωνε τα κενά της από τον ήλιο. Συμπλήρωνε τα κενά της από το χρόνο που δεν την άγγιζε. Της άφηνε τα σημάδια του χωρίς να την πληγώνει. Η ζωή δεν πόνεσε ποτέ από το χρόνο, γιατί η ζωή δε γεννήθηκε θνητή!

Ο άνθρωπος πίστεψε στο θάνατο πιο πολύ από τη ζωή! Φοβήθηκε τη ζωή πιο πολύ από το θάνατο κι έτσι ακολούθησε το χρόνο που θα τον οδηγούσε σε εκείνον. Δέχθηκε πως ετούτη ήταν η μοίρα του. Μόνον όποιος συνάντησε το θάνατο αποφάσισε να ζήσει χωρίς την παρουσία του. Μόνο γνωρίζοντας το θάνατο δεν λογαριάζεις τη ζωή, την τραβάς από το χέρι και πάτε μαζί το μονοπάτι. Γίνεσαι ζωή κι εσύ! 

Ο χρόνος μόνος. Ο χρόνος οδοιπόρος δεν χρειάζεται κανέναν πλάι του. Προδομένος από τους ανθρώπους. Κανείς δεν τον θέλησε σύντροφο! Δεν τον αγκάλιασε! Δε θέλησε να τον μάθει! Τον κατηγορούσαν όταν δεν τους βόλευε, τον αναζητούσαν όταν τον είχαν ανάγκη.

Τα σώματα συνέχισαν το δρόμο τους με το φόβο τους και την καρδιά εγκλωβισμένη. Δίχως καρδιά κύκλους κάνεις, δε χαράσσεις νέες διαδρομές.

Η μεγαλύτερη μοναξιά δεν είναι εκείνη μόνος ανάμεσα στους πολλούς.

Η μεγαλύτερη μοναξιά είναι εκείνη του χρόνου ανάμεσα στους ανθρώπους, στην απόστασή τους! Εκεί φωλιάζει ο φόβος, εκεί σωπαίνει η αλήθεια. Όχι από λιγοψυχία μα από αντίδραση στο τόσο σκοτάδι.

Η απόσταση ετούτη μετρημένη σε δείκτες και σε χιλιόμετρα. Ζύγι δεν άφησαν στην άκρη οι άνθρωποι, απομακρύνθηκαν με όλες τις αφορμές. Έβαλαν το χρόνο ανάμεσά τους κι αρνήθηκαν πως οι ψυχές τους μάκραιναν από το φως, μάκραιναν η μία από την άλλη γιατί δε θέλησαν να μοιάζουν με κανέναν και τίποτα. Έβλεπαν εχθρούς παντού και όχι συνοδοιπόρους.

Η ζωή πουθενά. Ο θάνατος παντού.

Παντού μόνοι, παντού μακριά. Ανάμεσά τους ο χρόνος και μέσα τους ο φόβος…

Ζωή και θάνατος. Ο φόβος τα χώρισε, ο χρόνος τα ένωσε…

Άραγε οι άνθρωποι θα καταφέρουν να μην φοβούνται έστω για λίγο;

Μοιραστείτε το άρθρο!