Μοιραστείτε το άρθρο!

Σου έδωσα το χρόνο μου στο σχήμα της φωνής σου. Να σβήνει όταν μ’ αγγίζεις. Να αφήνει σημάδια μέσα μου που σιγά σιγά γεννιούνται στο δέρμα μου. Οι σκέψεις μου μέσα από τα δάκτυλά σου, ετούτη είναι η δική μου φωνή.

Ζωγράφος και συγγραφέας αντικριστά.

Εσύ μόνο σώπαινες. Ο καμβάς σου από καιρό είχε ζωντανέψει. Με πρόσθεσες μορφή. Να ταξιδεύουν οι σκέψεις μου στον τοίχο κάποιου αγνώστου.

Οδηγείται κάπου όλο αυτό; Είσαι μόνον αόρατος ακροατής; Παίρνεις σάρκα και οστά σε ό,τι αγγίζω ή έχεις δάχτυλα κι εσύ που ζωγραφίζουν τις γέφυρες που χωρίζουν και συνδέουν; Τα βήματα εμείς. Το παράλληλα, το διαγώνια, το εφαπτόμενο. Σχήμα. Χρώμα. Εικόνα. Αποτύπωμα.

Είναι που κάποτε ο ποιητής σου στέρησε το όνειρο. Δεν βρήκε λέξεις να σου μοιάζουν. Τις τοποθέτησες εσύ.

Είναι που ο ζωγράφος σε έσβησε από τον πίνακα κιας ήσουν μέρος του τοπίου. Η κραυγή σου το έκαιγε. Η σιωπή σου το άδειαζε. Όσο άντεξε το μαζί άλλο τόσο το χώρια του έταζε, γιαυτό πήρες τα δικά σου πινέλα. Ζωγράφισες τη δική σου θέαση.

Η μοναξιά του ζωγράφου απέναντι στην μοναξιά του συγγραφέα. Στερεύουν τα δάκρυά τους. Στον έναν κυλούν τα χρώματα. Στον άλλον η μελάνη. Και στους δυο απλώνεται η σιωπή.

Οι σκέψεις τους συναντιούνται στην μορφή. Στο σχήμα. Στην έκφραση. Στο γεμάτο κι άλλοτε στο αδειανό.

Ζωγράφος και συγγραφέας αντικριστά.

Κανείς τους δεν ζητά τίποτα. Είναι που όλα τα έχουν μπροστά τους. Ο ένας στον καμβά. Ο άλλος στο χαρτί.

Πλάθεται η αλήθεια μέσα τους, μα τη συντρίβει η πραγματικότητα. Ποιος να αντέξει τόσο συναίσθημα; Τόση δύναμη;

Οι άνθρωποι άδειοι, η τέχνη έχει σβήσει εντός τους. Ζει νεκρή κι απομονωμένη, γιατί κανείς δε θέλει να αντιμετωπίσει τον εαυτό του γυμνό. Η τέχνη σε γδύνει, σου αφαιρεί κάθε προσωπείο.

Ο καλλιτέχνης μένει πάντα μόνος όσο χειροκρότημα και να δεχτεί. Χωρίς την μοναξιά του τίποτα και ετούτη η αλήθεια είναι η δική του πραγματικότητα. Ένας ζωγράφος κι ένας συγγραφέας δε χωρίζουν ποτέ! Συναντιούνται πάντοτε εκεί που κοιτάζουν…

Μοιραστείτε το άρθρο!