Μοιραστείτε το άρθρο!

Το μαζί χτίζεται στιγμή τη στιγμή.

Δεν μετρά χρόνο· δεν υπάρχει «για πάντα».

Ούτε «δικό σου» και «δικό μου»

από τη στιγμή που οι δυο ψιθύρισαν:

«Έλα, να ζήσουμε στιγμές. Για όσο.»

Το μαζί προχωρά προς το άπειρο,

δίχως να κοιτά πίσω.

Δεν μετρά ποιος έδωσε τι.

Δεν ζυγίζει το «πολύ» ή το «λίγο».

Ο καθένας προσθέτει το δικό του υλικό,

το δικό του θέλω.

Κι έτσι γεννιέται το μαζί:

ένα που ξέρει τι θέλει,

και τι αφήνει πίσω.

Όταν δυο άνθρωποι θέλουν να πορευτούν μαζί,

δεν στήνουν ζυγαριές.

Δεν συγκρίνουν.

Υπάρχει ανάμεσά τους εκείνο το «θέλω»

που γεφυρώνει κόσμους διαφορετικούς.

Καθένας παίζει τον ρόλο του,

χωρίς να χρειάζεται να τον ορίσει.

Ξέρουν απλώς πως θα οδηγηθούν εκεί.

Στο μαζί δεν υπάρχει «ίσως».

Ή θες ή δεν θες.

Μου κρατάς το χέρι,

και κρατώ το δικό σου.

Δεν υπάρχει «εγώ» και «εσύ»

όταν οι δύο γίνονται ένα.

Μόνο θέλει το μαζί.

Όχι απαραίτητα το ίδιο,

την ίδια στιγμή.

Αρκεί να είναι και οι δύο εκεί.

Ακόμη κι αν ζουν σε διαφορετικά δωμάτια,

σε διαφορετικές ζωές,

μακριά για μέρες και νύχτες.

Αρκεί τα δύο να αναζητούν το ένα το άλλο.

Για ένα νεύμα. Ένα χάδι. Ένα φιλί.

Το μαζί δεν ξεκινά με τον φόβο του χωρισμού.

Ξεκινά με την πρόθεση να μείνει.

Ακόμη κιαν, κάποια στιγμή,

οι δρόμοι αλλάξουν πορεία.

Είναι ένα ταξίδι που ίσως να μη γίνει ποτέ,

μα το όνειρο το κρατούν από κοινού.

Δύο άνθρωποι που θέλησαν,

πόθησαν,

βημάτισαν…

Μαζί.

Μοιραστείτε το άρθρο!