Τις μέρες της βροχής, θες να πλέξεις τα ακροδάχτυλά σου, σε εκείνα τα δάχτυλα που όταν κρατηθούν αγκαλιά, δεν θα αλλάξουν χρώμα και δεν θα χαθούν σε μιας κρυφής αλήθειας την απογοήτευση.

Εσύ γνωρίζεις αυτές τις αλήθειες κι ο άλλος τις γνωρίζει αλλά προτιμά να βλέπει το ψεύτικο που κρύβει πίσω από λαμπερά προσωπεία.

Τις μέρες της βροχής  αναζητάς μόνο τα κομμάτια που έχει ανάγκη η ψυχή σου.
Τις μέρες της βροχής, αναζητάς μόνο τα γιατί!

Δεν σε νοιάζει να αποδώσεις ευθύνες. Δεν θες παρά να απελευθερωθείς από αυτές τις σκέψεις και η κάθε μία να λυτρωθεί για πάντα. Να παύσει το μαρτύριο της ενθύμησης, δεν αντέχεις άλλο! Λύτρωσέ με φωνάζεις ξανά και ξανά!

Κι οι ουρανοί γεμίζουν μαζί με τα δάκρυα της μοναχικής σου ζωής. Και τα σύννεφα καλύπτουν το κορμί σου που περπατά αργά, να νιώσει κάθε στάλα που τολμά να παλέψει με τις γραμμές στο θλιμμένο σου χαμόγελο.

Λίγο για να ξεχαστεί και λίγο για να μην ξεχάσει πως η βροχή είναι μια ανάγκη κι αυτή να ξεσπάσει ο ουρανός, για τόσες ακτίνες ψεύτικες που τόλμησαν να λάμψουν πλάι στο ήλιο του…

Κλάψε καρδιά μου, κλάψε και μην ντραπείς! Ο ουρανός αντέχει ένα μαύρο σύννεφο ακόμη!