Μοιραστείτε το άρθρο!

Θα γίνω εμείς, μέσα στα ξέφωτα χωρίς αυγή. Εκεί στην απόγνωση, στον φόβο σου μήπως με χάσεις. Εκεί που διχάζεται το εμείς και ξεκινάς να φεύγεις.

Μια ανάσα πριν το όνειρο ένα ταξίδι που ακόμη δεν έχει πιάσει κανένα λιμάνι! Μόνον τα δάκτυλα μπλέχτηκαν. Μόνον εκείνα σταμάτησαν στα κενά τους. Εκεί ανάμεσα σφραγίστηκε το για πάντα. Το εμείς θολό, το εμείς χωριστά.

Θα γίνω εμείς όταν θα κλείνομαι στα σκοτάδια μου, όταν θα θέλω να τα αλλάξω. Να κοιταχτούν στον καθρέπτη, να μετρηθούν πρόσωπο με πρόσωπο. Ένα ηλιοβασίλεμα που αρνείται να παραδοθεί στο σκότος. Μια κραυγή που δεν θέλει να σωθεί! Παλεύει να γίνει σιωπή! Παλεύει να γίνει γαλήνη ή έστω να της μοιάσει.

Κάπου εκεί κατοικεί κι ο χρόνος πλάι στη νύχτα. Το Έρεβος αντιμέτωπο με την Ψυχή.

Θα γίνω εμείς ανάμεσα στα αστέρια που η νύχτα κρατά πεισματικά δικά της, γιατί δεν θέλει να την φοβούνται. Θέλει μόνο να την αγαπούν ακριβώς όπως είναι, μαζί με τα σκοτάδια της.

Έμαθες να φοβάσαι ότι δεν βλέπεις! Απώλεσες το ένστικτο της εξερεύνησης. Να ανακαλύπτεις, εκεί που όλα θυμίζουν τίποτα! Εκεί βρίσκεται το νόημα της ζωής! Εκεί αναμετριέται η νεκρή ζωή με τον ζωντανό θάνατο! Εκεί και η αγάπη με τον εγωισμό!

Με το εμείς νιώθω ολόκληρος, μα για να είμαστε ολόκληροι ο ένας απέναντι στον άλλον, πρέπει να μοιραζόμαστε όσα μας πλήγωσαν από το χθες. Τις νύχτες και τα ανήλιαγα πρωινά μας. Ετούτα που μας πληγώνουν στο τώρα ανήκουν ολοκληρωτικά σε εμάς. Τα επιλέγουμε πλάι στο εμείς.

Στο εγώ και το εσύ μοναξιά. Δεν μου ταίριαξε το μόνος. Το προσπάθησα. Δεν μου γέμισε την ζωή, μόνο την άδειαζε χωρίς να με ρωτήσει.

Διάλεξα το εμείς, ζω το εμείς, έχω μεταμορφωθεί σε εμείς!

Μοιραστείτε το άρθρο!