Ποτέ δεν μέτρησα τις στιγμές μας με χρόνο. Δεν τις μέτρησα καν! Δεν χρειάστηκε να μου λείψει κάτι για να σε νοσταλγήσω! Τα έχω όλα μέσα μου!

Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει αυτή τη ροή, μόνο εσύ σε μια στιγμή αλλοφροσύνης, μόνο ο χρόνος σε μια στιγμή που ήταν για να ‘ρθει, μόνο η ζωή, που οι σοφοί λένε πως ξέρει καλλίτερα!

Κι είσαι τόσο μακριά ζωή μου κι είμαι τόσο κοντά στης πεθυμιάς σου την τελευταία πνοή.

Νύχτα ξανά, μόνη ξανά. Γιατί μόνο τη νύχτα; Δύσκολο όλο αυτό! Όταν νιώσεις συντροφικότητα, αγάπη, αλήθεια να πρέπει να αποχωριστείς! 

Η γραμμή αναβοσβήνει κι εσύ συντονίζεσαι σε αυτό τον ρυθμό. Κι όλα είναι ήχος κι οξυγόνο στη ζωή και σιωπή και διοξείδιο στον θάνατο.