Φοράς γυαλιά στον ήλιο, στο καθαρό φως, στο αυτόφωτο και τα βγάζεις στο σκοτάδι, στο ετερόφωτο φεγγάρι. Αυτή είναι η ανθρώπινη ψευδαίσθηση του είμαι και του φαίνεσθαι.
Καμμία Σελήνη δεν κλέβει εκεί από κάπου φως, να φέξει στις ψυχές τους. Αποδυναμώνομαι, χάνω το δρόμο μου διανύοντας μες σε ατελείωτα χιλιόμετρα της ζωής μου το χθες.
Η γυναίκα που έγινε Αγάπη
Το Μαζί
Η Πόρτα που Άνοιξε
Η Σιωπή του Άδη, η Αλήθεια του Ανθρώπου
Ο Ιερός μου Τόπος δεν κατοικεί… υπάρχει