Για μένα θα είσαι το χθες που σβήστηκε από ανθρώπου χέρι, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ εκεί.

Όλοι φέρουν τις πληγές τους. Δεν μοιράζονται την αλήθεια τους οι πολλοί. Προτιμούν να προβάλλουν εκείνη τη μετριότητα που πουλά κάτιτις παραπάνω.

Είναι εκείνο το ανάγλυφο στον πεσμένο από τα χρόνια κίονα. Περνάς κρυφά, να μη σε δει ο φύλακας, τα δάκτυλά σου από τις αύλακες. Ακουμπάς το παρελθόν, μοιάζουν με φλέβες που δεν τις νίκησε ο θάνατος!

Πού να είσαι όνειρο, πού να είσαι ταξίδι; Μπα κι είσαι της ψυχής μου ή είσαι της καρδιάς μου ο πόθος της ο πιο αληθινός;