Η ζωή πορεύτηκε μόνη, δε σώπασε! Η ζωή ράγισε τα κομμάτια της κι έφτιαξε το δικό της δρόμο! Άφησε το χρόνο στους ανθρώπους, εκείνη προχώρησε χωρίς φόβο.

Κι εκεί, στα λόγια που δεν ακούγονται, εσύ έπαψες να σαστίζεις! Έπαψες να νιώθεις μόνος από τέτοιες συμπεριφορές κι απομονώθηκες συνειδητά από όλους κι από όλα!

Σε κοιτάζω μέσα στη σιωπή σου κι όσο κιαν θέλω να ακούσω της φωνής σου τη χροιά, τόσο ανάγκη έχω, από εσένα μόνο τη σιωπή σου.

Νύχτα ξανά, μόνη ξανά. Γιατί μόνο τη νύχτα; Δύσκολο όλο αυτό! Όταν νιώσεις συντροφικότητα, αγάπη, αλήθεια να πρέπει να αποχωριστείς! 

Αν όμως όλα αλλάζουν σε λίγα δευτερόλεπτα ακόμη και σε ένα, τότε και σε αυτό το τώρα έχεις επιλογή!